– मुकेश बराल –
उ अझै उत्सुक हुन्छ, प्लेनको उडानको उचाइ क्रमस घट्दै गर्दा । प्लेन अडिन्छ बिस्तारै भर्र्याङ्बाट ओर्लदै अली अप्ठ्यरो अनुभव हुन्छ, तातो हावाले उकुस्मुकुस हुन्छ । लामो लामो सास लिदै आँफैलाई सन्तुलित बनाउछ ।
दुबइ आउनु उस्को लागि कुनै रहर थिएन, न त वाध्यता । नयाँ ठाउँमा घुम्दाको अनुभव लिनु थियो उस्लाई । पहिलो पटकको प्लेनको यात्रा, नयाँ मुलुक त्यो पनि मरुभुमी अनी समुन्द्रमा , मानिसहरु कसरी बस्न सक्छन एही कौतुहल थियो ।
आँखा तिर्मिरौने घाम, अगस्त महिनाको प्रचन्ड गर्मिमा अत्तलिनु स्वाभाबिक थियो । नयाँ भाषा, नयाँ भेश भएका मानिसहरु नजिक पर्दा सतर्क हुन्थ्यो । एअरपोर्टको लिफ्ट अनी लबिमा अलपत्र परेका मानिसहरुको निनौरो अनुहारमा उस्ले आफ्नो जस्तै अनुहार देख्थ्यो । नेपालमा अखबार पड्दाका समाचारको तस्बिरहरु उस्को आँखा सामुन्ने उपस्थित थिए ।
उस्लाई अब यो शहरमा आफ्नो जीवन खोज्नु छ, जीवन यो अर्थमा कि आफ्नो एउटा राम्रो घर बनाउन पुग्ने प