-लेखनाथ काफ्ले/शिन्चु, ताइवान-
भर्खरै डा. बाबुरामले शुरु गरेको बाख्रापालनको काममा सहरका केहि मानिसहरुबाट चिसा प्रतिक्रियाहरू आए, “पुर्व प्रम भएर पनि बाख्रा पाल्ने रे”। यसलाई मानिसहरुको एउटा जमातले हाँसोमा उडाए, कसैले होच्याउने काम गरे, कसैले “ढिलै भए पनि बुद्धि फिरेको” प्रतिक्रिया दिए। के साँच्चै नेताले बाख्रा पाल्नु हुदैन? के नेताले आफ्नो आर्थिक उपार्जनको मेसोमेलो मिलाउनु हुदैन? के नेताले आफ्नो आर्थिक स्रोतको लागि भरपर्दो काम गर्नु पर्दैन?
अमेरिकामा अहिलेका बाराक ओबामा सहित जम्मा ४४ जना राष्ट्रपति भए। अमेरिकाका पहिला राष्ट्रपति जर्ज वाशिंगटन स्वयं एक किसान थिए, उनको बिशाल फलफूल बगैचा थियो। उनले सेनामा पनि लामो समय बिताए। जब उनको राष्ट्रपतिको दोश्रो कार्यकाल सकियो उनी फेरी आफ्नो पुरानो फलफूल बगैचामा मै फर्के, साथै डिस्टिलरीको नयाँ ब्यबसाय पनि शुरु गरे। त्यसैगरी जो जो राष्ट्रपति आफ्नो पदबाट मुक्त भए उनीहरु या त पुरानै पेसामा फर्के या त नयाँ काम सुरु गरे। त्यस्तै बेलायती भूतपूर्व प्रधानमन्त्री टोनी ब्ल्येरले याले विश्वविद्यालयमा पढाउछन र बिभिन्न पेसागत कार्यक्रमहरुमा बक्ताको रुपमा काम गर्छन। ९० मिनेटको प्रबचनको लागि २ लाख ५० हजार पाउण्ड लिने उनी अहिलेका संसारका सबैभन्दा महँगा बक्ता हुन्। हाम्रोमा भने नमरुञ्जेल पार्टी र सत्ताको कुर्ची छाड्न चाहदैन नेताहरु किनकी उनीहरुको राजनीति बाहेक अरु कुनै पेसा नै हुदैन। कति होलान हाम्रोमा मन्त्रि हुनु अघि कै पेसामा मन्त्रि पदबाट मुक्त हुनासाथ फर्किने ?
संसारका धेरै असल नेताहरुले जहिले पनि आफ्नो आर्थिक स्रोत स्थापना गरेर त्यहि स्रोतलाई उपयोग गर्दै राजनीति गरेका छन्। जब अर्थौपार्जन गर्ने आफ्नो