सरकारी सहयोगको मुख ताक्दाताक्दै अर्का कलाकार बिते :(

डाक्टरहरुको हड्ताल एक सातादेखि जारी छ। उपचार नपाएर बिरामीहरु अलपत्र छन्। यो गम्भीर विषय लागेको छैन जस्तो छ धेरैलाई। प्रधानमन्त्री ओमान भ्रमणमा मस्त। टीकाको लागि अष्टमिको रात बल्ल फर्के। यता उपचारका लागि सरकारी सहयोगको मुख ताक्दाताक्दै दुई कलाकार बिते। उपचारका लागि आर्थिक अभावका कारण लक्ष्मी रानाको निधन भएको दुई दिनपछि बिहीबार वासुदेव मुनालको पनि निधन भयो। वासुदेव मुनाललाई धेरैले ‘आऊ, मेरा प्यारा भाइबहिनीहरु हो, रेडियो नजिक आऊ’ भनेको सुनेको होला। एउटा पुस्ता उनको यो आवाज सुनेर हुर्केको छ।

तपाईँको बाल्यकाल सम्झाउने त्यो धून सुन्नुस् (तल नखुले यहाँ क्लिक गरी सुन्नुस्)-

विराटनगरमा २००६ सालमा जन्मेका मुनालले रेडियो नेपालबाटै आफ्नो करियर सुरु गरी झण्डै चार दशक रेडियो नेपालमै बिताए। ११ वर्षअघि लडेर ब्रेन ह्याम्ब्रेज भएका उनी घाँटीको क्यान्सरबाट पीडित भई उपचारका लागि अस्पतालको बेडमा रहँदा हाम्री सहकर्मी स्वेच्छा राउत र दीपेन श्रेष्ठले भेटेका थिए। त्यतिबेला उनकी पत्नीले भनेकी थिइन्- ‘सरकारी प्रतिनिधिसँग कुरा भएको छ। क्याबिनेटको निर्णय आउन बाँकी हो। सहयोग गर्लान् नि।’

ब्रेन ह्याम्रेज हुँदा रेडियो नेपालबाट लिएको उपदान सकिएको थियो। पेन्सन आउँदैन थियो। परिवारलाई एउटै आशा थियो, ‘कलाकार भएको नाताले उपचारको लागि केही रकम सरकारले देला कि?’

प्रधानमन्त्री नै विदेश भ्रमणमा थिए, कसरी क्याबिनेट बस्नु। प्रधानमन्त्री फर्कँदा उनी बितिसकेका थिए।

हरेक शनिबार साँझ ५:१५ मा रेडियो नेपालमा उनकै कार्यक्रम दोहोरिन्थ्यो। ‘मेरै कार्यक्रम अहिलेसम्म पनि बजाउँदै छन्, अनुमति पनि नमागी। यो बेठीक हो। आफ्नै कर्मचारीलाई पो बनाउन लगाउनु पर्छ,’ उनी भन्थे। अब त उनी बितिसके। शनिबार के कार्यक्रम बजाउलान् !

भक्तपुर क्यान्सर अस्पतालबाट हरिसिद्धीको क्यान्सर अस्पताल पुग्दासम्म उनले गाडीमै लेखेका थिए:
‘मलाई मेरो बोली देऊ
होइन भने पोली देऊ।’

बोली दिन सकेनन्, पोली दिए। हार्दिक श्रद्धाञ्जलि !

पढ्नुस् मृत्युअघि तयार पारिएको यो फिचर- शैय्यामै पनि रेडियोकै साथ, भन्छन् : बोली देऊ, नभए पोली देऊ।