सित्तैमा उपचार, पछि पो थाहा भो खेल रहेछ कमिशनको

पशुपति होमिओप्याथिक अस्पतालमा केही समय अगाडि उपचार गर्न पुगेको थिएँ। पहिलो चोटी उपचार गर्दा जाँच पनि सित्तैमा, अनि औषधी पनि सित्तैमा पाएको खुशी लाग्यो। यस्तो सित्तैमा काठमान्डूमा गर्ने पनि ठाउँ भएको एकमनले त विश्वास गर्न गाह्रो भो। सोचे एस्तो ठाउँमा बरु उपचार राम्रो भए त डाक्टरलाई बरु केही खर्च इनामै दिए नि केही छैन। तर जाँचपछि डाक्टरले चिनेको एक क्लिनिकमा गएर ‘रगत जाँच’ गरेर ल्याउनु भनेर मलाई एक पर्चा थमाए पुल्चोकमा रहेको ‘ललितपुर डाइबिटीज क्लिनिक’को। मैले नि ठिकै छ नि त, रु.१००० जति लागे पनि के फरक पर्यो र, थोरै कमिशन लिए नि ‘गरी खाओस्’ डाक्टरले भनेर उपचार गर्ने ठाउँ गए। अनि सोधे कति हो त खर्च भनेर। त्यहाँको पसलेले जवाफ दियो, मात्र रु. २६००/- रे। अनि थाहा भो यो कमिशनको सक्कली खेल।

जाबो रगत जांच गर्न त्येत्रो लागेपछि सरकारले सित्तैमा उपचार गर्न खोलेको अस्पतालको के अर्थ रह्यो र? तर जाबो रगत जाँच त अन्तै भए नि गरिन्छ नि भनेर पर्चा लिएर त्यसमा लेखिएको टेस्ट अन्त नि गरिन्छ कि भनेर नि गए। धेरै जस्तो ठाउँ सामान्य ‘लिबिड प्रोफाइल’ भनिने जाँचको रु. ६०० लिँदो रैछ। तर त्यो पर्चामा लेखिएको HBP नामको जाँच कुनै अन्तको ठाउँलाई थाहा रहेन रैछ। किन भन्दा त्यो जाँचमा फ़हरिस्त लुकाइएको रहेछ त्यो ‘HBP’ को नाममा जुन कि त त्यो क्लिनिकलाई मात्र थाहा रैछ, कि त त्यो डाक्टरलाई मात्र। २-४ दिन बुझेर हेर्दा रगत अन्त रगत जाँच गर्न असम्भव देखेपछि म हाललाई औषधी खाने तर रगत जाँच नगर्ने निर्णयमा पुगे। खुशीको कुरा औषधिले मेरो १४ बर्ष देखी बल्झिएको टन्सिललाई साँच्चै राम्रो असर गर्‍यो।

उपचारको औषधी सकिएपछि म फेरि अस्पताल गएँ। त्यो बेला अस्पतालको अर्कै डाक्टरलाई देखाएर भए नि बरु उपचार जारी गरुँ भन्ने सोचले अस्पताल गएँ। तर अर्का डाक्टरले पुरानो पर्चामा डाक्टरको नाम नखुलाए पनि मलाई अर्को डाक्टरको अक्षर देखेर त्यहीँ जान आदेश दिए।

दुनिया भरी एक डाक्टरले अर्को डाक्टरको रिफरल हेरेर उपचार गर्नु हुने भए नि, त्यो अस्पतालमा त्यस्तो नमानिने रैछ, सायद कमिशनकै लागि।

अन्तमा गएँ उही पुरानो डाक्टरकोमा। अनि औषधी अरु केही दिन बढाउन मिल्छ कि भनेर सोधेँ अनि डाक्टरलाई जे रगत जाँच गर्ने भए नि मेरो एक साथीले सित्तैमा गर्दिन्छ भने। डाक्टरले अन्त त्यो जाँच नहुने र त्यो जाँचपछि मात्र अरु औषधी थप्ने कुरा गरे।

यो घटनापछि म कुनै अन्तै ठाउँ उपचार गर्ने तर सित्तैमा उपचार गरिने भनेको त्यस ठाउँको आर्थिक शोषणमा नपर्ने निर्णय गरेको छु। म कमाउने र आफै गरी खाने मानिसलाई समेत रु. २६०० भनेको सानो हुन्न। त्यति पैसाले मेरो १ महिनाको पेट्रोल खर्च धानिन्छ यो सहरमा।

झन् काठमाण्डु बाहिरका धेरै मानिसहरुको लागि त्यो रकम घर फर्किने टिकटको रकम हुन सक्छ। एस्तो कमिशनको खेलको असर के अनन्त लोभको असरमा परेर पैसामा तौलिने त्यस्ता डाक्टर र त्यो क्लिनिकका मानिसले बुझ्छन् त?

पुनश्च: डाक्टर अस्पतालको दरबन्दी पाएका ५ नम्बर कोठामा बस्ने डा. अमित गुप्त नामले चिनिन्थे। हाललाई मैले यो समाचार संगै जोडेको तस्विरमा आफ्नो नाम, बिल न. र फोन न. इरेज गरेकोछु।