कथाः प्रेम प्रस्ताव

-सुरेश ‘समान’-

क.
“आइ लभ यु कब्ते!”
“पख मेरो ममीलाई भन्दिन्छु।” कबिताले कालो मुख लाएर धम्की दिइ। मेरो सातोपुत्लो उढ्यो। हतार हतार “हैन हैन आइ हेट यु,आइ हेट यु… नभन्दे है” भने।
एकदिन स्कुल जाँदै गर्दा कब्तेको ममीले साफ झाटिन बाटैमा – “एत्रो फुरौलो जस्त्रो छ, खुब लभ गर्ने हँ? कती किलास पुगिस?”
मैले “क्लास फाएभ” भने बिस्तारै।
“खुब आफुलाई ‘अम्ता बचन’ भन ठान्छेस तेरिमा गुइँठे। हेड्सरलाई भनेर तलाई रेस्टिकेट गरिदिउँ कि अब देखी कब्तेलाई आइ लभ यु भन्दिनस?”
“नाइ अब देखी भन्दिन अन्टी। हेड्सरलाई नभन्दिनोस।” मैले रुन्छे स्वरमा भने।
भोली देखी कब्तेको घरको बाटो छोडेर लामो बाटो स्कुल जान थालें। कब्ते पढाइमा तिखी थि। हरेक बर्ष ‘प्यारेन्टस डे’ मा पुरस्कार थाप्थी। सबैले उस्लाई ‘फस्ट गल’ भन्थे। स्कुलमा कताबाट हो हल्ला फैलिसकेछ। मलाई ‘फस्ट गलको ब्वाइ’ भनेर जिस्काउन थाले। म रिसाइ दिन्थे। ति के चुप लाग्थे-जिस्काइरहे।
त्यस्को पाँच बर्ष न म कब्तेसँग बोलेँ न कब्ते मसँग बोली।

…
एकदिन टिफिनमा पाँचौ घन्टीको होम्वर्क भटाभट सार्दै थिए – मन्जितको कापीबाट।
“सरी है”
टाउको उठाएर हेरेँ। पातलो मुस्कान छोड्दै कब्ते अगाडी ठिङ्ग उभिएकीथि। मेरो नौ नाडी गलेर आयो। धामीले ढ्याङ्रो ठट्टाए भन्दा जोडले मेरो मुटु ढ्याङ्रिन थाल्यो। निधार र कन्चटतिरबाट पसिना उम्रिन थाले – चिट चिट। दिसा लाग्ला जस्तो भयो। पिसाब च्याप्यो। तै कसो कसो रोकेँ। अनेक तरङ्ग, प्रश्न, उत्तर ठेलमठेल गर्दै दिमागमा आए। त्यसतो डर त मलाई त्यो पुरानी हवेली भन्ने भुतको फिलिम हेर्दा पनि लागेको थिएन। म किन डराको तर? खै, किन किन! मेरा दुबै आँखा पेनको टुप्पोमा गएर अडिए, अडिइरहे।
“साइन्सको होमवर्क सारिरा?” उस्ले सोधी।
“अँ, होम्वर्क कापी घरमा छुटेछ, सो…” मैले बाहना बनाए। मेरा आँखाहरु पेन को निबमै थिए। मनमा यो केटी यहाँबाट गएहुन्थ्योझै लागिरहेको थियो- ऐले कसैले देख्यो भने म त बर्बाद हुन्छु। फेरी कता कता मनभित्रको पनि मनमा चै कौतुहलता थियो। उस्लाई पनि पक्कै अफ्टेरो भएको हुनुपर्छ। हातमा लाएका पित्तलका औठी घुमाउदैथी जोडजोडले। अफ्टेरो भए किन आइ त यो पाँच-पाँच बर्षपछी मसँग बोल्न एक्कासी?
“त्यै सरी भन्न आकी, सरी ल!” उस्ले भनी।
मैले पनि हिम्मत जुटाएर भने “के को सरी हो, मलाई त था पनि छैन।” तर मलाई था थियो।
“मैले गर्दा तिमीले ममीको गाली खानुपर्‍यो” उस्ले दबेको स्वरमा भनी। म चुप रहेँ-अझै था न’भा जस्तो गरेर पुलुक्क हेरेँ।
“क्लास फाएभमा के त” उस्ले फेरी भनी।
“ए अँ, मैले त बिर्सी पनि सकेको थेँ” मैले स्वाङ पारे।
“ए हो र?” उस्ले भनी। “म त तै भएर तिमी मसँग नबोलेको होला भन्ठानेको। म सँग रिसाको त छैन नि?”
“छैन, त्यो बच्चाबेलाको कुरा अब के….” मैले भने।
उ पनि डराएकीजस्ती देखिन्थी। हातको औठी छोडेर अब उ टाइ बटार्न थालेकी थि। बोलीमा पनि एक किसिमको कम्पन थियो। उ डराएकी देखेर मलाई हौसला आयो-कस्तो अचम्म! म भन्दा बढी उ डराएकोले म निडर भए क्यार!
“मेरो पनि सरी है” मैले उस्लाई हेर्दै भने।
“तिमिले चै के को सरी नि?” अचम्म मान्दै उस्ले सोधी।
“आइ हेट यु भनेकोमा” मैले भने। उ हासी। म पनि हाँसे। हामी दुबै हाँस्यौ। टिफिन सकिएको घन्टी बज्यो -टिङटिङटिङटिङटिङटिङ। उ दौडेर आफ्नो बेन्चमा गइ। मेरो आधा होमवर्क सार्नै बाँकी थियो। सरले पुरा होमवर्क नगरेकोमा मुर्गा बनाए। यो पल्ट मुर्गा बन्दा जस्तो खुशी कहिलै लागेकोथिएन।
…
ख.

घरको फोन बेल्का बेल्का बज्न थाल्यो – दुई रिङ् बज्थ्यो, फेरी बन्द हुन्थ्यो। दौडेर उठाउन गयो फोनले दम तोडिसकेको हुन्थियो। मैले पनि दुई रिङ्ग दिन थालेँ। रिङ् धेरै बजे तर फोन उठेन-न एता न उता। आहा! फोन को रिङ् पनि मिठो संगीत लाग्नथाल्यो। उता फोन उठिहाल्यो भने मैले के भन्ने? किन फोन गरेको सोधी भने, किन भन्नु? कुरा गर्ने कुरै नहुँदा पनि खै के सोचेर फोन डाएल गर्थें कुन्नी! एकपल्ट कब्तेको आमाले एक रिङ्मै उठाइन र पड्किन -“को हो हँ? काम पाएन अर्थोक? मर्ननसकेका असती।” मैले हत्तपत्त फोन राखेँ। कब्तेका साथीहरु मिलेर ‘ब्लफ कल’ गर्थे कैलेकैले। ‘तिमी त क्या ह्यान्सी’ भन्दै मलाई फुरुङग पार्थे। म पनि ‘तिम्रै लागि हो’ भनेर जिस्किदिन्थे -बालै भो!

नयाँ बर्ष मुखैमा थियो। सबैले सबैलाई शुभकामना आदानप्रदान गर्नथाले – ह्यापी न्यु यर २०५७! मेरो लागि यो आउन लागेको नयाँ बर्ष अली बिशेष भयो। कबिताको पोस्कार्ड पाएँ- पहिलोपल्ट। पोस्कार्डमा ह्रितिक रोशन बाइसेप फुलाएर हाँसीराथ्यो। पछाडि लेखिएकोथियो –

“Be always happy, not sad
Be always good, not bad”
Happy New Year 2057.

From: Kabita Mainali
To: Ravi Devkota

मैलेपनी उत्तर उत्तर प्रगतीको कामना गर्छु भनेर शुभकामना सन्देश पठाएँ। आफुलाई मन पर्ने हिरोइन करिसमा कपुरको पोस्ट्कार्डमा। उस्को कार्ड पाको बेलुका रामबिलास हजामकोमा गएर ‘रितिक कट’ भने। रामबिलासले बुझ्यो र आफ्नो कला मेरो टाउकोमा उतार्यो। राती घर फर्केर ‘एक पलका जिना, फिर तो हे जाना’ कहो ना प्यार हे फिलिमको गीतमा ढोका थुनेर गोडा फट्टाउँदै नाचेँ – ऐना हेर्दै। पछी ‘ह्रितिक काण्ड’ हुँदा स्कुलको क्यान्टिनमा साथीहरु मिलेर पोस्कार्ड धुजाधुजा पारे र अगेनोमा हुर्याइदिए। केटाहरुको अगाडि ठीक्क पार्दै ‘अँ हो, नेपाललाई हेला गर्ने। जलाओ केटा हो यस्लाई’ भनेर खोक्रो राष्ट्रभक्ती देखाएँ। अरुअरुले पनि धेरै फोटाहरु जलाए। कतीले जुत्तामा टाँसेर हिंडे। तर साच्चै भन्नु पर्दा उता ह्रितिकको फोटो धुजाधुजा हुँदैथियो, एता मेरो मन। उता ह्रितिक अगेनोमा जल्दैथियो, एता म जल्दैथेँ भित्र भित्र। कब्तेले पोस्कार्ड पछाडि लेखेको सम्झे ‘Be always happy, not sad…’ र मात्र अल्ली शान्त भयो मन!
…
“जा न जा, कस्ती डर्पोक्नी! जा के जा कब्ते, दे गएर”
कबिताका साथीहरुले उस्लाई भनेको सुने। म केटाहरु लुडो खेलेको हेर्दैथे क्लास कै एक कुनामा बसेर। मेरो आँखा लुडोमा भएनी कान केटीहरुको गफमा थियो। केटीहरुमध्दे पनि कब्तेले के बोल्ली भन्नेमा थियो। कब्तेले सरी भनेको मैले गोपाल (गोफ्ले) लाई ‘कस्सैलाई नभन है’ भनेर भनेको थिएँ। मोरोले ‘ल यार’ भनेर सब्बै कुरा सुन्यो र पछी बिनोद (कोपरा), अनुप (तोरी), जितेन (हगुवा) अनी मन्जित (चट्याङ) हुँदै क्लासभरी फैलाएछ। अब त खुल्लमखुला ‘रभी इज फर कबी’ भन्दै जिस्काउन थाले। म रिसाइदिन्थे, जस्तो गर्थे। गोफ्ले र तोरीले जिस्काउन सुरु गर्थे अनी बाँकीले साथदिन्थे। एकदिन चट्याङले उक्सायो -“ज्यामिती बक्स भित्र लभलेटर हालेर दे फुरौलो! म सँग लभलेटर प्याड नि छ टाइटेनिकको हिरोहिरोनी वाला, चाहिन्छ?”
“उत जा!” म झर्केँ। लेटर लेखिन, के लेख्ने? ममीलाई देखाइदी भने फेरी?
…
निकैबेर उस्का साथीहरु (रितु, श्रध्दा, माल्स्मा, प्रतिज्ञा)ले करकर गरपछी कब्ते म भएतिर लम्की। मेरो छाती ढक्क फुल्यो। तोरीले ‘ओइ फुरौलो, कब्ते आइ’ मलाई कोट्याउदै भन्यो। मैले नसुनेझै गरेँ। तर मैले उस्को प्रतेक पाइला पाइला सुनीरा’थेँ।
“रबी”
मैले पुलुक्क हेरेँ। केटाहरु उठेर ‘ल हाम्रो त्यो काम छ’ भनेर नभाको काम बनाएर मस्किदै क्लासबाहिर निस्के। म एक्लो भए त्या अब।
“एस” भने कब्तेलाई पुलुक्क हेर्दै। केटीहरुको जथ्थाको मसिनो खितीती प्रस्ट सुनिन्थ्यो। कब्तेको हातमा एउटा डाइरीजस्तो खै के थियो।
“इ यो,” दिउँ कि नदीउँ जस्तो गरी उस्ले एउटा डाइरी मेरो तर्फ बडाइ।
…
ग.
“के हो यो?” मैले सोधेँ
“अटोबुक… भर्दिन्छौ कि भनेर… ” उस्ले अनकनाउँदौ भनी। मैले टाउको हल्लाएर हुन्छको इसारा गरेँ।
“फोटो नि हाल है प्लिज” उस्ले भनी।
“ओ. के.” भनेर ब्यागभित्र हालेँ।
“जान्छु ल?” उस्ले सोधी। मैले केही भन्न नपाउँदै घन्टी बज्यो -टिफिन सकिएको। घन्टी नबजेको भए शायद “एक छिन बस न” भन्थेँ होला तर घन्टी बज्यो अनी उ दौडेर आफ्नो बेन्चमा पुगी। साइन्स टिचर कोठामा छिरे। टिचरले ‘माइटोसिस’, ‘मियोसिस’, ‘सेल डिभीजन’ के के जाती पढाउदैथे- फिट्टो बुझेको हैन, ब्लाक्बोर्डमा ध्यान भा पो बुझ्नु! एनिमल अनी प्लान्टको सेल भित्र ‘क्रोमोजोम’ होस् कि ‘क्रोलोफिल’- जे सुकै होस् मलाई छु मत्लब? मलाई त त्यो कब्तेको अटो भित्र के छ त्यो पढ्नुथियो। कब्तेको अटोमा कुन फोटो राख्ने होला त्यो खोज्नुथियो। उस्लाई के मनपर्छ त्यो बुझ्नुथियो! बाँकी जम्मै गौण।
घर पुग्नासाथ ब्याग खोतलेर अटो निकाले। बास्ना आउने वाला अटो रै’छ। बाहिर कभरमा मिकीमाउस, डोनाल्डक, अनी बार्बापापा का स्टिकर थिए। भित्र पल्टाएर हेरेँ – कब्ते हासीँराथी। कब्तेलाई मैले प्राय सधैं त्यै स्कुलको ड्रेसमामात्र त देख्थेँ नि – कालो जुत्ता, घुँडासम्म निलो मोजा, निलो फ्रक, सेतो सर्ट, रातो टाइ अनी सेतो रिबन कपालमा। तर यो फोटोमा कब्ते रातो कुर्थासुरुवालमा सेतो सल लाएर घरको भर्र्याङ्मा टुसुक्क बसेकीथी। छोटो कपाल भए नि हेरबिन लाएकीथी टाउकोमा। आँखा कम्जोर भएकोले चस्मा त उ जहिले लाँउथी। उस्लाई ‘चार आँखी’ ‘चस्मिस’ भनेर जिस्काउँथे साथीहरु। मलाई नि जिस्काउन मन त थियो नै तर हुनुपर्‍यो नि आँट! उस्को अर्को पनि फोटो थियो त्यो अटोमा। त्यो दोस्रो फोटोको छेउमा लेखिएको थियो- ‘दीस इज मी इन क्लास फाएभ!’ “King loves golden ship, queen loves silver ship, But I love friendship” भनेर लेखेकीरै’छ टुप्पोमा। अली मुन्तिर लेखेकीथी -‘Auto is मोटो, Don’t forget फोटो’।
मन पर्ने फिलिम – डि डि एल जे। मन पर्ने हिरो – ह्रितिक रोशन। मन पर्ने हिरोइन – काजोल। गित – सेन्टिमेन्टल।
हब्बी – सिङगीङ, डान्सिङ…..। अरुले पनि भरेका रै’छन कब्तेको अटो। रितु, श्रध्दा, माल्स्मा, प्रतिज्ञा, मन्जित, अनुप, बिजय, प्रसुन, राज, जितेनहरु जम्मैले आ-आफ्नो फोटो राखेकारे’छन। मैले पनि आफ्नो सिङ्गल फोटो टासिदिए कब्तेको अटोमा। ‘Thank you for giving me this opportunity to jot down my words in your golden autograph….’ भनेर धन्यवाद दिएँ। आफुलाई मनपर्ने हिरो, हिरोनी आदी लेखिदिए। अटोको अन्तिमतिर ह्रितिकको सानो फोटो नि टासिदिए-बाइसेप फुलाएर हाँसेको। ह्रितिकको फोटोको छेउमा ‘कर्सिभ हेन्डराइटिङ’ मा लेखेँ – ‘I have a pen that is blue, I have a friend that is you.’ साइन्स पनि कब्तेको अटो जत्तिकै रोचक – हेरिरहुँ, पढिरहुँ लाग्ने भा’को भे मलाई कसैले जित्छु भनेर नोसोचे नि हुन्थियो होला!
कोही ठुला मान्छे मरे भने एक मिनेट मौनधारण गरेर स्कुल छुट्टी हुन्थ्यो। चक्काजाम, हड्ताल, नेपालबन्द त कती हुन्थ्यो कती। जाडोको, गर्मीको, चाडपर्वको बिदा त छदैँ थियो त्यसमाथी। अझ त्यतीले नपुगेर कैले शनिबार आउला जस्तो लाग्थियो। तर कब्तेले ‘सरी है’ भनेको दिन देखी मलाई कोही नमरे नि हुन्थ्यो जस्तो लाग्न थाल्यो। शनिबार नै नआए नि हुन्थियो, कुनै दिन पनि बिदा नपरे हुन्थियो जस्तो लाग्न थालेको थियो। झन यो नेपालबन्द, हड्ताल, चक्काजाम गर्नेहरुसँग त रिसले चुर हुन्थे।
क्लासमा एउटा दुधभात थियो-राकेश। राकेश केटाहरु, केटीहरु दुबैको माझ ‘पपुलर’ थियो। पिक्निक, पार्क, स्विमिङ, आदी घुम्न जाने प्लान उसैले बनाउथ्यो। केटीहरु पनि अरु केटाहरुभन्दा उसँग चै खुलस्त जिस्किन्थे, मस्किन्थे। उ क्लास मनिटर पनिथियो। केटीहरुको कुरा एता आएर केटाहरुलाई सुनाउथ्यो। कुन केटीले कस्लाई मनपराउछे उस्लाई सब था थियो। केटाहरुको कुरा पनि भन्थियो होला केटीहरुलाई तर हाम्लाई चै ‘म केही भन्दिन’ भनेर ठीक्क पार्थ्यो। चट्याङको लभलेटर उसैले लगेर अर्को सेक्सनकी संगीतेलाई दे’को त हो नि! बिचरा चट्याङको लेटर त हेड्सरको अफिसमा पुगेछ। रामधुलाई भेट्यो केटोले!
“ओइ फुरौलो, तेरो त्यो चस्मिसलाई सेक्सन बि को कुल्दिपसँग कुरा गरिरा देखेँको थेँ, होस गर है” एकदिन राकेसले सुनायो। “दुबैजना खुब हाँसीहाँसी कुरा गर्दैथे।”
“मलाई बाल!” म झर्किएँ। “जस्ले जो सुकै सँग कुरा गरोस”
“कुल्दिपेले उडाइदेला है साले” राकेशले भन्यो। “कब्तेले हातमा लाएकी फ्रेन्डसिप ब्यान्ड कुल्दिपेले नै दे’को रे!”
“उडाए उडाओस” मैले मुटुमाथी ढुङ्गा राखेर भने। मनमा अनेक तरङग उठे। राकेसको कुरा सुनेदेखी कब्तेलाई धेरैजसो सेक्सन बि मा देख्न थालेँ टिफिनमा। एकपल्ट हाम्रो सेक्सन र सेक्सन बि अन्ताक्क्षरी खेल्ने भयौँ। ‘त’ बाट कुल्दिपेले -तु चिज बडी हे मस्त मस्त, तु चिज बडी हे मस्त- कब्तेलाई हेर्दै गा’यो। कब्तेले नि कुल्दिपेलाई हेर्दै ‘ह’ बाट – हम्को सिर्फ तुम्से प्यार हे, हम्को सिर्फ तुम्से प्यार हे- गाइदी। मलाई उकुसमुकुस भयो। रिस उठ्यो – कुल्दिपेसँग अनी कब्तेसँग त झनै रिस उठ्यो। भित्रभित्र मुर्मुरिएँ, बाहिर जस्तो देखिएपनी। अन्ताक्क्षरीमा हाम्रो सेक्सनले जित्यो तर मैले हारेँ-कब्तेलाई। मसी सकिएको पेन जस्तो सुख्खा भए म। कागजको हावाइजहाज जस्तो उड्नै नपाई क्रास भयो मेरो सपना। हिसाब नमिलेर अड्केजस्तो… बिचमै अड्के म। किताब भित्र राखेको गुलाबको फुलको पात जस्तै मेरो ओठमुख सुके। कतै कब्तेले गा’को गीत साच्चै कुल्दिपेको लागि त हैन? म झस्किन्छु। त्यो रात कोल्टे फेर्दै बित्यो।
भोली भयो।
“ओ चट्याङ तँ सँग त्यो टाइटेनिकको फोटोवाला लेटर लेख्ने छ?” मैले मन्जितलाई सुटुक्क सोधेँ।
“ल ल के हो फुरौलो, कस्लाई हो?” उस्ले छिल्लिदै सोध्यो।
“छ कि छैन भन न, मेरो एक जना साथीले मागीराथ्यो क्या सो…” मैले कुरो दबाउन खोज्दै भने। तर मोरोले के पत्याउथ्यो! चट्याङले फेरी हेड्सरको झापड खाने डरले हो क्यार ‘छैन’ भन्यो। झापड खानु परे नि खाँउला-मैले निर्णय गरेँ। चट्याङले मलाई लेटर प्याड किन्ने ठाउँको नाम बतायो – श्री स्टेसनरी। मैले लेटर लेख्ने सोच त बनाएँ तर त्यो लेटरप्याड किन्ने पैसा थिएन। माया लाउन पैसा नि चाहिनेरै’छ, बल्ल बुझ्दैथेँ। जे पर्ला पर्ला भनेर खुत्रुके फुटाएँ त चिल्लरहरु भेलापारेँ। पचास रुपैयाँ रै’छ। दौडेर पुगे श्री स्टेसनरी र चट्याङले भनेजस्तै खाल्को लभलेटर प्याड लेर आएँ। राती घरमा जम्मै सुतीसकेपछी ब्यागबाट लेटरप्याड निकालेँ। एफ एम खुल्लै थियो अनी हिन्दी फिलिमको मिठो गीत बज्दैथियो – ‘प्यार कि कागज पे, दिल कि कलम से… पेहेली बार सलाम लिखा… मेने खत मेहेबुव कि नाम लिखा…..’

घ.
____ कबिता,

म रबी देबकोटा, तिम्रो क्लासको रबी। कबिताको अगाडि प्रिय, प्यारी, मेरी… के भनेर संबोधन गर्ने था नभएर ‘____ कबिता’ लेखेको हुँ। त्यो खाली ठाउँ भर्ने जिम्मा तिम्रै भो! यो लेटर तिम्रो मम्मी, हेड्सर अनी तिम्रो मिल्ने साथीहरु-कस्सैलाई पनि नदेखाउ है, please! बरु पढिसकेपछी मनपरेन भने च्यातेर हुर्याइदिए नि हुन्छ। मैले यस्तो ‘लभ लेटर’ पैला कहिलै लेखेकोछैन, यो नै पहिलो हो। नेपाली सब्जेक्टमा ‘छात्रव्रितीको लागि निवेदन’, ‘बुवा-आमालाई चिठ्ठी’ जस्ता ५ मार्क्सको चिठ्ठी मात्र लेखेकोछु। एकपल्ट मन्जितले संगितेलाई लेखेको ‘लभ लेटर’ पढेको थिएँ, त्यती हो। फेरी मलाई एस्तो खाल्को माया पहिला कसैसित पनि लागेको थिएन, तिमी नै पहिलो हो – सत्ते। यादै होला क्लास फाएभ – त्यो बेला त माया के हो नि था थिएन। तै पनि माया गर्दोरै’छु तिमीलाई उ बेला। तिमीसँग बोल्न कत्ती कोशीस गरेँ तर अँह हिम्मत जुटाउनै सकिन। तिम्रो उधुम डरलाग्थ्यो। फेरी तिम्रो मम्मीले रेस्टिकेट गराइदिन्छु नि भन्नुभाथ्यो। तै भएर चुप बसेँ। शायद तिमीले ख्याल गरेकीछैनौ होला तर म तिमीलाई अरुको आँखा छलीछली हेरीरा’हुन्छु। मलाई तिमी एकदम मनपर्छ्यौ। तिमी त्यसरी पाँच-पाँच बर्षपछी म सँग बोल्न आउँदा मलाई विश्वास नै भएन सुरुमा त। त्यो दिन आजसम्मको मेरो सब्बै भन्दा खुशीको दिन होला। नयाँबर्षको पोस्कार्ड पाउँदा पनि मेरो खुशीले भुइँमा खुट्टा थिएन। साथीहरुले नि खुब जिस्काउछन तिम्रो नाँउ लिएर। शायद तिमीलाई पनि जिस्काउँदा हुन। म तिमीलाई साच्चैको मन पराउँछु। त्यै भएर I Love You भन्नको लागि यो लेटर लेखेको हुँ। मबाट तिमीले कहिल्यै धोका पाउनेछैनौ कबिता! म भित्र सिर्फ मायै माया छ तिम्रोलागी। यदी तिमीलाई पनि म मनपर्छु भने भोली बेलुका छ बजे मेरो घरको फोनमा दुई रिङ् मिसकल देउ है, म बुझ्ने छु। फोन बजेन भने पनि बुझ्नेछु। अहिलेलाई यो कलम बन्द गर्दैछु! Bye.

तिमीलाई माया गर्ने,
रबी देबकोटा (क्लास टेन, सेक्सन A)
रोल नं. ३८
****

(बाँकी भाग-२ अर्को हप्ता)