हत्याको अभियोगमा जापानी जेलमा १५ वर्षभन्दा बढी बसेका गोविन्द मैनालीको विषयमा धेरैले सुनेकै हुनुपर्छ। यो घटनाको अर्को पाटो भने धेरैलाई थाहा नहुनसक्छ। थाहा भएकाहरुले पनि सार्वजनिक गरेका थिएनन्। अहिले भने उनी स्वयं खुलासा गर्दैछन्। पढ्नुस्, आखिर परिबन्दको यो शृङ्खलाको सुरुवात कसरी भएको थियो ?
-गोविन्द मैनाली-
हामी काम र कोठा सर्ने क्रममा १९९६ को नोवेम्बरदेखि खासिया बिल्डिङको ४०१ नम्बर कोठामा बस्न थालेका थियौं। यो बिल्डिङ् सिबुया शहरको सिनसेन स्टेशन छेउमा थियो। यतिबेला अर्को एउटा संयोग पनि स्मरण गर्न चाहन्छु। खासिया बिल्डिङको कोठा हेर्न म, नरेन्द्र र उर्मिला दिदी सोमबारे छुट्टीको दिन पारेर गएका थियौं। बिल्डिङ मालिक ओजाकीले कान्तिपुर रेष्टुरेन्टका म्यानेजर मारुइमार्फत त्यो फ्ल्याटको चावी दिएका थिए। तर चाबी अर्कै कोठाको परेछ, मिलेन। ‘अब यत्ति त आइसकियो’ भनेर नरेन्द्रले ढुङ्गाले छिस्किनीमा हानेर ढोका खोलेका थिए। त्यसरी खोल्दा सिसा फुटेर उनको हात रक्ताम्मे भएको थियो। मलाई त्यही दिनदेखि आफ्नो सपना बिग्रिने गरेको राम्ररी याद छ।
यो खासिया बिल्डिङमा कोठा पाउनुमा ओजाकी सानको ठूलो सहयोग छ। इन्द्र दाइको पुरानो चिनारु ओजाकीले बिल्डिङका खाली फ्लायटमा नेपालीहरुलाई भाडामा राख्ने गरेको थियो। तर आपसी विश्वासका भरमा भाडाका लागि मान्छे खोज्ने, भाडा उठाउने काम भने म आफैं गर्थें। यसैकारण साथीभाइसँग मिलेर म बस्ने कोठाका लागि चर्को भाडा तिर्नुपर्दैनथ्यो।
नयाँ ठाउँमा उर्मिला दिदी, रमेश थापा, नरेन्द्र खड्का, मदन थापा, लिला रायमाझी, भीम रावल साथै बस्थ्यौं। यहाँ बस्न थालेको केही दिनमैं दिदी भने नेपाल फिर्नुभएको थियो। हाम्रो दैनिकी र कुदाकुद एवंरितमा चलिरहेको थियो।
एकदिन चिवा शहरको माहाराजा रेष्टुराँबाट काम सकेर कोठा फिर्ने क्रममा रातको १० बजेको हुँदो हो। सिनसेन स्टेशनकै आसपासको लभ होटल सामुन्ने बाटोमा एउटी केटी उभिरहेको देखें। त्यसतिर पुलुक्क हेर्नासाथ उसले टाउको हल्लाएको संकेत दिइ। त्यही बाटो भएर अघि बढ्ने क्रममा नजिकै पुगेपछि उसले सोधी। ‘इच्छा छ? एकपटक सेक्स गरेको एक मान’,त्यो केटीले भनी।
म त्यसबेला अलिक कमै जापानी भाषा बुझ्थें। शायद उसले १० हजार येनमा एकपटक सेक्स भनेकी हुनुपर्छ। मैंले पनि मुल्य घटाएर ‘५ हजार येनमा हुन्छ?’ भनी सोधें। कुरा मिलेपछि अक्सर केटीहरुले त्यही लभ होटलमा लैजाने गर्दा रहेछन्। तर मैंले कुरा मिलाएर केटीलाई हाम्रै कोठामा ल्याएँ। त्यसबेला रमेश पनि कोठामैं छ, लीला पनि छ। मैंले जीवनमा कहिल्यै नसोचेको र नकल्पेको काम त्यसबेला गरें।
त्यस रातको केही दिनपछि त्यो केटी हाम्रो कोठामा आफैं आई। मैंले त्यो केटीलाई अर्कोपटकदेखि ‘यसरी कोठामा नआउन’ भनें। किनभने त्यो उर्मिला दिदीको कोठा थियो। ‘भरे दिदी आइहाल्नुभयो, थाहा पाउनुभयो भने बोर हुन्छ’ भन्ने मेरो मनसाय थियो। हुन त दिदी नेपाल गैसक्नुभएको थियो, तर एउटी पराइ केटी यसरी आफ्नो कोठामा खुरुखुरु आएको अवस्था त्यति मनखाने थिएन। नभन्दै त्यो केटी अर्कोपटक देखि कोठामा आइन पनि।
दिनहरु त्यत्तिकै बितेर गैरहेका थिए। बिहानदेखि बेलुकीसम्म कामको धपेडीले धेरैजसो रमाइला र मनलाग्दा क्षणहरु भुल्नुपर्ने अवस्था थियो। कहिलेकाँही केटी भेटिनु र क्षणिक आनन्दको हिसाबमा रमाइलोमा हराउनु बेग्लै कुरा थियो। त्यहीबेला फेब्रुवरी महिना लागेपछि उर्मिला दिदी नेपालबाट फिर्ने खबर आयो। अनि मेरा साथीहरुले आफ्ना लागि कोठा खोजिदिन आग्रह गरे। लिला, नरेन्द्रहरुले भनेपछि चिनजानका भरमा मैंले नयाँ डेरा खोज्न थालें। हामी बसेकै ओजाकी साहुको अपार्टमेन्टमा फ्ल्याट खाली छ भन्ने थाहा भएपछि हामी त्यही ठाउँ हेर्न गयौं। ओजाकीकै कान्तिपुर रेष्टुरेन्टमा गएर फ्ल्याटको चाबी ल्याएर हामी कोठा हेर्न गएका थियौं।
हामी बसेकै खासिया बिल्डिङ मुनिको फ्ल्याटमा १०१ नम्बर कोठा खालि रहेछ। एक महिनाको १० मान भाडा रहेछ। कोठा ठूलो थियो, तर अलिक महंगो मुल्य भएकाले त्यहाँ नबस्ने निधो भयो। कोठा हेरियो तर खाली कोठामा यत्तिकै छाड्दैमा के पो हुन्छ र भन्दै ‘लक’ नगरी हामी त्यहाँबाट हिडेका थियौं। अरु कोठा खोज्ने वा बस्ने थातथलो पहिल्याउने काममा हामी जुटेकै थियौं।
फेरि अर्को रात त्यस्तै संयोग जुर्यो, उही लभ होटलको आसपासमा। त्यही फेब्रुवरीको १०/१२ तिर हुनुपर्छ, रातमा त्यसैगरी कामबाट फिर्दै गर्दा लभ होटलको छेउमा उही केटी एकाएक देखिई। फेरि संकेतमैं कुराकानी भयो। अब के गर्ने? त्यही लभ होटलमैं गएपनि हुन्थ्यो। तर यस्ता केटीहरुले होटलका कोठामा एकदमैं फोहोर गर्ने भएकाले होटलले कोठा दिन नमान्दो रहेछ। त्यही कारण त्यस्ता केटीहरु बाटोतिर, अँध्यारो कुनो अथवा चेपचापतिर ग्राहक कुर्ने रहेछन्। कतिपय पटक त पार्कतिरै सेक्स गराउने रहेछन्। मैंले भने ‘म आफू यस्तो पब्लिक ठाउँमा केही गर्न मन नपराउने र कि कोठा अथवा होटलमैं जानुपनेँ’ बताएको थिएँ। उसले कोठा जान मानी। अस्ति भर्खरै कोठा हेर्न गएको मारियामोचो शिबुयाकुको १०१ नम्बरको चाबी पनि मैंसँग थियो।
उसलाई रातको ११ बजेतिर मैंले त्यो केटीलाई फ्लायटमा ल्याएँ। सबै झ्यालहरु खुल्लै थिए। बाहिरबाट बिजुलीको उज्यालो भित्र छिरेको थियो, सहबासमा त्यति उज्यालो पनि किन चाहिन्थ्यो र? अनि काम सकेपछि उसले हतारहतार लुगा लगाई। उसको त्यो हतार म किन सम्झन्छु भने, केटाभन्दा केटीहरुको पहिरनको तौरतरिका फरक हुनाले लगाउन ढिलो हुने मैंले बुझ्दै आएको थिएँ। अर्कातिर मध्यरातको ट्रेन छुट्ला कि भन्ने हतारो पनि उसमा थियो। उसले मबाट ५ हजार येन लिइ र, हतारहतार नजिकैको सिनसेन रेल्वे स्टेशनतिर लागी। त्यहाँबाट झण्डै पाँच मिनेटको पैदलमा स्टेशन थियो। ऊ त्यतैतिर लागी। उसलाई मैंले ढोका लगाएर जा है भनेको थिए र, भनेको थिएँ-‘ओयासुमिनासाइ…’ (गुड नाइट)
उसले भनी-‘हाइहाइ, वाकारिमासिता…।’ (लल…)
यति भनेर ऊ गइ। निकै जाडो मौसम थियो, मैंले डाउन ज्याकेट लगाएको थिएँ। फेरि रातमा थोरै समय भएपनि उभारेर रुममा पुगेर तातोपानीको बाथटबमा नबस्ने हो भने दिनभरको थकान मेटिन्नथ्यो। ‘बाथ टब’मा नबसी भोलीपल्ट काममा जानै मुश्किल हुन्थ्यो। म त्यो हतारोमा पनि थिएँ। माहाराजाबाट फिर्ने बेलामा अक्सर म साथमा तन्दुरी चिकेन, रोटी लिएर आउने गर्थे। रातमा कोठा पुगेर त्यही खान्थें।
फेरि दोस्रो पटक भने फेब्रुवरीको २८ तारिकको कुरा हो। रेष्टुराँ काम सकेर म राती ११ बजेतिर त्यहाँ आइपुगेको थिएँ। फेरि केहीबेर कुराकानी भयो र, त्यही कोठामा गयौं। सिनसेन स्टेशन नजिकै मारियामोचो शिबुयाकुको १०१ नम्बर कोठा थियो त्यो।
यसबेला अर्को एउटा सन्दर्भ सम्झन्छु म। माहाराजामा हसिम भन्ने भारतीय कुक थियो। उसले अक्सर पैसा ब्याजमा लगाउने गर्थ्यो। त्यो दिन भरखर तलब थापेको रहेछ। उसलाई त्यो ब्याजमा लगाउनु रहेछ। उसले मलाई १ मान(१० हजार येन) जबरजस्ती ब्याजमा लिइदिन थमाइदिएको थियो। त्यो पैसा मैंले साथैमा बोकेको थिएँ। मसँग चानचुन थिएन। शारीरिक मिलापपछि त्यो केटीलाई मैंले आफूसँग खुजुरा थोरै भएको, त्यसमाथि एक मानको नोट खमात्रै भएको सुनाएँ। उसलाई ५ हजार येन दिनुपर्ने थियो। उसँग पनि चानचुन रहेनछ। अनि मैंले पर्समा रहेको २ हजार येन दिंदै भनें-‘अर्कोपटक बाँकी रकम मिलाउँछु, अहिले खुजुरा यत्ति छ।’
त्यो दिन भने मैंले ट्वाइलेटमा लगेर कन्डम फ्यालें। फ्लस गर्न खोजिहेरें, भएन। ‘होस है’ भन्ठानेर म त्यत्तिकै रुमबाट बाहिरिए। त्यसबेला केटी भने बाहिर गैसकेकी थिइ। त्यो फ्ल्याटबाट उत्रेर म आफ्नो रुम जान दायाँतिर लाग्नुपर्थ्यो भने त्यो केटी जाने सिनसेन रेल्वे स्टेशन बायाँतिर थियो।
अब एउटा अर्को संयोग र सन्दर्भ पनि यहाँ जोड्नैपर्ने हुन्छ। त्यो १०१ नम्बर कोठाको ढोका खुलै हुन्छ, त्यहाँ चावी लगाएको हुदैन भन्ने त्यो केटीलाई थाहा भैसकेको थियो। यही कोठामा दुइपटक आउँदा सरासर ढोका खुलेको उसलाई राम्ररी थाहा थियो। ऊ एक पेशेवर यौनकर्मी भएकाले मबाहेक अरु जोकोहीलाई लिएर यहाँ आएको हुन सक्ने अनुमान मैंले त्यसैबला गरिसकेको थिएँ। लभ होटलमा सहजै कोठा नपाउने र बाहिरी पार्कतिर असुरक्षित सेक्स हुने भएकाले यस्ता सुरक्षित कोठाको उपयोग उसले पक्कै गरेको हुनुपर्छ भन्ने मलाई लाग्छ। पार्क, सडक वा अँध्यारो गल्लीतिर ग्राहक खोज्दै हिंड्ने त्यस्ता केटीका लागि त्यो फ्ल्याट, त्यो कोठा आफैंमा ‘सेफ’ ठाउँ थियो। यो कुरामा अझ बढी विश्वास मैंले पछि आफूमाथि समस्या आइपरेपछि मात्रै गरेको थिएँ।
त्यो केटी अलिक पातली थिइ, त्यति आकर्षक पनि होइन। सधैं रातमैं मात्रै देख्ने गरेकाले उसको अनुहारको सम्झना मलाई छैन। त्यो कुनै ‘अफिस लेडी’ हो भन्ने कुरा त धेरै पछि मात्रै थाहा पाएको थिएँ। यस्ता ‘कलगर्ल’ ले दिनदिनै रुप फेरिरहेका हुन्छन्। मैंले उसलाई भेट्दा कहिले ‘गोल्डेन’ कपाल हुन्थ्यो भने कहिले ‘स्ट्रेट’। कहिले ह्याट लगाएकी हुन्थी भने कहिले लामो कपाल छाड्थी। त्यो कपाल पनि ‘विग’ थिएछ, पछि थाहा भयो।
यस्ता संयोगहरु जुटिरहन्थे। तर कुनै प्रेम, सद्भाव वा लगावका कारण जुटेका संयोगहरु यी थिएनन्। त्यही साजिसी अर्थात एक्लोपनाका बेला मन भुलाउने क्षणिक बाटाहरु यी थिए।
एवंरीतले दैनिकीहरु गुजि्ररहेका थिए।
१९९७ मार्च १९ को रातमा म काम सकेर बासमा फर्किदा भने मैंले भिन्न अवस्थाको सामना गर्नुपरेको थियो। म फिर्दै थिएँ। आफू बसेकै फ्लायट नजिकै प्रहरीको चहलपहल देखें। बत्ती झिलिकझिलिक गरिरहेको गाडी पनि त्यहीं थियो। आसपासका मानिसहरुलाई प्रहरीले सोधपुछ गरिरहेजस्तो पनि देखियो। कुनै घरझगडा अथवा आपसी विवाद होला भनेर रात छिप्पिसकेको त्यो बेला म भने नजिकै पसलमा बोटल(चिया किन्दै चुपचाप आफ्नो कोठातिर लागें। तर म कोठामा पुग्न पाएको छैन, प्रहरीहरु त्यहीं पो आइपुगे।
अनि हामीमाथि पुछताछ सुरु भयो। ‘कोको बस्छौ? के गर्छौ? कहिलेदेखि बसेको? कतिजना बस्छौ? पासपोर्ट कहाँ छ? भिसा छ कि छैन? आदिआदि।
मैंले सहज भएर सबै कुरा भनें। प्रहरीले किन सोधपूछ गर्दैछ भनेर खुल्दुली भैरहेको थियो। तर उसले कारण भनिहालेको थिएन। मैंले पासपोर्ट आफूसँग नरहेको र दिदीका साथमा भएको बताएँ।
अब प्रहरीले यही कारण समस्यामा पार्छ भन्ने भैसकेको थियो। त्यसैले प्रहरीलाई प्रतिप्रश्न गर्न पनि सकेनौं। ‘हामी फेरि आउँछौं’ भनेर प्रहरी फर्कियो।
अब के गर्ने? राती नरेन्द्र र लीला ड्युटीबाट कोठा फर्केपछि हामीबीच गफगाफ भयो। काठमाडौं गएकी उर्मिला दिदीलाई फोन गरेर सल्लाह माग्ने निधो भयो।
दिदीले सुझाउनुभयो-‘केही दिन त्यो कोठामा नबस। आसपास साथीहरुकहाँ गएर बस।’
कोठा छाड्नुअघि मैंले कोटको खल्तीमा श्रीमती राधा र आमा चन्द्रकलाको फोटो राखें। तत्कालै लिलाले काम गर्ने शिबुयाको क्याफे रेष्टुराँमा गयौं। मदन र रमेश भने उनीहरुकै साथीकहाँ गएजस्तो लाग्छ। नरेन्द्र, म, लिला भने लीलाको एउटा नेवार साथीकहाँ गयौं। साथी नरेन्द्रले पाएको जानकारीमा मिसिकोया भन्ने ठाउँको विक्लि मेन्सनमा १६ मान धरौटी राखेर बस्न पाइने थाहा पाएको रहेछ। निसिकोया क्षेत्रमा नेपालीको बसोबास अत्यधिक थियो। हामी त्यहीं पुग्यौं अनि पैसा र पासपोर्ट राखेर बस्न थाल्यौं।
मार्च २१ मा नरेन्द्रले खबर ल्यायो-‘प्रहरीले हामीलाई अझै खोजिरहेको छ।’
यो स्थितीमा अन्यथा ठानेर भाग्नुभन्दा ‘ओभरस्टे’ भएका कारण ‘बढी भए देशफिर्ता जानुपर्ला’ भन्ने ठहर गरेर हामी विक्ली मेन्सनबाट पनि निस्कियौं।
मार्च २१ मा मात्रै हामीलाई थाहा भयो- खिजुसो अपार्टमेन्टको १०१ कोठामा एउटी केटीको हत्या भएको रहेछ। हामीसँग त्यो फ्ल्याटको एउटा कोठाको चावी रहेको भनेर प्रहरीले खोजिरहेको छ भनेर पनि थाहा पायौं। खासमा त्यो चाबी र माथिको (४०१ नम्बर) कोठाको दुई महिनाको भाडासहित मैंले मार्च ५ मैं बुझाइसकेको थिएँ। मैंले लिलामार्फत त्यो चाबी र पैसा मारुइ सानलाई दिन अह्राएको थिएँ।
विक्लि मेन्सनको फ्लयाटबाट निस्केर हामी सरासर सिबुयाको कान्तिपुर रेष्टुरेन्टमा पुग्यौं। र, म्यानेजर मारुइलाई सबै कुरा भन्यौं। हाम्रो अनुरोधमा उसले तत्कालै प्रहरी बोलाइदियो। लगत्तै बत्ती झिलिकझिलिक पादै पाँचछ वटा कारमा सादा पोशाकका एक हुल प्रहरी आए। नरेन्द्र, रमेश र म गयौं प्रहरीसँग। हामीलाई सिबिया चौकीमा लग्यो। जानासाथ हामी तीनजनालाई फरक(फरक कोठामा राख्यो। कोठाहरु ससाना थिए, सलाइको बट्टा जस्तै।
त्यो सानो कोठीभित्र राखेपछि अरु साथीभाइको मलाई केही पत्तो भएन। उनीहरु चौकीमैं छन् कि छैनन्, त्यो पनि थाहा भएन। चौकीमा पुग्नासाथै मेरो डाउन ज्याकेट, प्यान्ट सबै खोल्न लगाइयो। अनि पातलो ट्रयाक सुटजस्तो र प्लास्टिकको चप्पल लगाउन दिइयो। लुगा फेरिसक्नासाथै बयान दिने अभियुक्त कोठामा लगियो। त्यहाँ लगेर मेरा सामु ब्वाइज कट कपाल काटेकी केटीको सादा फोटो राखियो। अनि सोधियो- यसलाई चिन्छस् कि चिन्दैनस्? किन हत्या गरिस्??
[ युवती हत्या, बलात्कारसहितका अनाहकको अभियोग खेप्दै १५ बर्ष ३ महिना (१९९७ मार्च २३- २०१२ जुन १५) जापानी जेलमा बसेपछि मात्रै ‘निर्दोष’ पुष्टी भएर घर फिरेका गोविन्दप्रसाद मैनालीको जेल जीवन र घटनाहरुको वृतान्त पुस्तक ‘परिबन्दका १५ वर्ष’ बाट केही अंश। यो पुस्तक जेठ दोस्रो साता बजारमा आउँदैछ। पत्रकार देवेन्द्र भट्टराईको सहलेखनमा तयार भएको पुस्तक सांग्रिला बुक्सले निकालेको हो]
सहानुभूति अनि सुभकामना मैनाली जी लाइ, येसरी शर्मनाक नै भएपनि आफ्नो तथ्य उजागर गर्ने तपाईंको जस्तो हिम्मत यी तलका नेगेटिभ प्रतिक्रिया दिने मनुष्य हरुमा छैन, कदापि छैन ! यी त केवल खुट्टा तान्न र अरुको कुभलो चिताउन मा नै आफ्नो बुद्धिमत्ता देख्छन ! ऐले येह तपाईं लाई चरित्रहीन प्रमाणित गर्न लागिपरेका को मन भित्र पनि त्यहि बलात्कारी चरित्र लुकिबसेको छ ! मा ठोकुवा गर्छु ! मैनाली जी को श्रीमती को आस्था र विश्वास अनि हिम्मत को पूजा गर्न चाहन्छु अन्त्यमा ! नया र उज्जवल भबिष्य को कामना…….
“कोठा छाड्नुअघि मैंले कोटको खल्तीमा श्रीमती राधा र आमा चन्द्रकलाको फोटो राखें।” तपाइँ त दोहोरो चरित्रको ढोंगी मान्छे लाग्यो मलाइ त. तपाइँ को किताब चाहि म किनेर पढ्न असमर्थ छु.
फाइदा नै भएछ त गोबिन्द मैनालीलाइ… क्षतिपूर्ति मार्फत तेती धेरै रकम अनि एतिको सस्तो लोकप्रियता!!
मैले समस्या गोबिन्द जी मै देखे है साथी हरु! र— किन देखे भने त्यो केटि ले सामान्य चिनजान को भरमा कसरि अरुको कोठा मा तेस्रो केटा लिएर गइ? अर्को साथी हरु कुनै पनि ठाउँमा अरुको घर या कहिँ पनि chaबि फुतौना ढुंगा है बरु अरुनै हतियार घोजिन६अ ?र एउटी बस्य lai बारम्बार सम्पर्क गरेर कोठा मा लाने अनि रत बिताउने जुन मेंटेल हो समस्या येहिनिरा ६अ जस्तो लग्यो मलाई तपैले किताब निकाल्नु गल्ति हो कि किन भने एस्तो किताब ले नकारात्मक सिक्च्या दिन६अ गोबिन्द जी खासै सहनु भुटी को लागि केहि देखिन सोर्री
१५ बर्ष ३ महिना जापानको जेल भुक्तान गरी हत्या बलात्कारको आरोप बाट छुट कारा पाएका मैनाली जीले जेल यात्राको पुस्तक प्रकाशित नगरेको भए उनको छवी प्रति हामी अनभिज्ञ त थियौ | ” आखिर जेल पर्नाको कारण त रहेछ नि ! उनले हत्या बलात्कार गर्नु नगर्नु अर्कै कुरा हो |
Wikipedia पनि येसो हेर्नु पर्यो नेपाली हो !
एङ्ग्लिश: http://en.wikipedia.org/wiki/Murder_of_Yasuko_Watanabe
जापानिज : http://ja.wikipedia.org/wiki/%E6%9D%B1%E9%9B%BBOL%E6%AE%BA%E4%BA%BA%E4%BA%8B%E4%BB%B6
You can find a list of Japanese TV news about him here -> http://video.search.yahoo.co.jp/search?ei=UTF-8&fr=top_ga1_sa&p=%E3%82%B4%E3%83%93%E3%83%B3%E3%83%80+%E3%83%9E%E3%82%A4%E3%83%8A%E3%83%AA
Personal comments:
Of course he did some bad things but he did not kill the victim. But folks, he was then convicted and given a life sentence! This is the point here. This is very sad right?
I hope that this book should be published into Japanese language/market as well because he owes sympathies to many Japanese citizens.
यो मान्छे एस्तो छ भनेर पहिल्यै लागेको थियो आज एसको पुस्टि भयो मान्छे निच र पत्रु खालको हो एस्त लाइ कुनै किसिमको सद्भाव दिनु नै बेकार हो! एसले कर्म को फल पाएको मात्र हो
बिदेस बसे पछि येसो यता उति गर्नु नै पर्छ भन्ने मान्यता बोकेका साथीहरु देखेर अलि अचम्म लाग्यो ,आफु पनि बिदेसमानै बसिएको छ तर त्यस्तो हैन है ,त्यस्तो कुकर्म न गर्ने बिदेसमा बस्ने नेपाली पनि हुन्छन भन्ने मान्यता राखौ ,
बिदेस मा बसे पछि येसो यता उति चरी पुतली भेट्नै पर्छ भन्ने सोचाई सहि हैन ,
जीवनमा गल्तिहरु हुन्छन. कति जानेर र कति नजानेर. मैनालिजिले आफ्नो तेइ कथाको पुस्तक लेखेचन. अब पढेसी अलि थाहा होला उनको बारेमा. हाम्रै कलाकार नम्रता श्रेष्ठले पनि गल्ति गरिन. तर उनि फेरी फिल्ममा फर्किन. बिगतमा भएको गल्तिलै सम्झेर सधै रुनु भन्दा तेस बाट पाठ सिक्नु ठुलो कुरा हो. र एउटा सत्य कुरा चै के हो भने विदेशमा बस्ने ८०-९० प्रतिशत पुरुषहरु brothel धाउछन्, अगाडी जति राम्रो चरित्रवान देखिएपनि. तेसैले यहाँ मैनालीजीलै मात्रै दोष लगाउनु पर्ने कुरो देख्दिन. अलि राम्रो संग सोध खोज गर्नुस, तपाईकै भाई छोरा साथीहरु पनि एस्त काममा लागेको पाउनु हुनेछ र यहाँ कमेन्ट लेख्ने साथिहरुनै कति होलान. एसको अर्थ उनीहरुको कामको समर्थन गरेको चै नठान्नु होला !
यो मुलाको साग कति सारो sexy रहेछ | पेसेवर यौन कर्मीहरुसंग लागेर जेल जीवन त बितायो-बितायो धन्न HIV चाही लागेन छ, मुलाको सागलाई | अब यसको श्रीमती-छोरा छोरी अनि परिवारले चाही के भन्ने होला यो लेख हेरेर?? त्यो आफ्नै ठाउमा छ |
तर यो मुलाको साग एक निर्दोष, शोझो नेपाली भएर पनि दुखको कुरा परिबन्दमा भने फसेकै रहेछ, यो लेख अनुसार |
तपाइँको फेस जति निर्दोष देखिञ्छ नि मैनालीजी, तपाइको चरित्र तेत्तिनै भ्रस्ट रहेछ.
आशा छ तपाइले पाठ सिक्नु भयो र सुध्रिनु भयो होला. तर कसरि बिर्सुनु भयो आफ्नो परिवार, श्रीमती अनि सन्तान जसले तपाइँ जेल जानु अगाडिदेखि दिन रात तपाइँलाइ भगवान ठानी तपाइको पुजा गरेर, तपाइँ आउने बाटो हेरेर बस्थे.
तपाइँ आफ्ना प्रति पहिले निक्कै निर्दयी र स्वार्थि हुनुहुदो रहेछ! तपाइँ आफ्नो श्रीमती र परिवारको दोषी हुनुहुञ्छ! आशा छ तपाइँ सुध्रिनु भो होला.
तपाइँ अनि तपाइको परिवारको सफल अनि सुखद भबिस्यको कामना!
मैनाली सर ले जुन कुराहरु लेखिरहनुभाको छ मलाई चै सत्यता नभएको अलिकति पनि लागेको छैन . मलाई थाह छ कि वहा को जेल दैनिकी हुदा वहाको परिवार को आवस्था र पिडा कस्तो थियो भन्ने धेरै हैन तर जत्ति सुने बुझेको छु सो…. खाली पुरा कथा पढ्न चाहन्छु बस …
माने मैले गोबिन्देको श्रीमतिजिलाई ! आफ़्नुत फेसबुक का राम्रा केटीलाई लाइक गर्न पनि हुन्न … झन् त्यसो गर्या भय के पो भैसक्थ्यो…
गोविन्द मैनाली ले गरेका काम हरु ठिक बेठिक भन्ने निर्णय गर्नु भन्दा पनि मलाई चाहिं उनले जे बताई रहेका छन् सबै इमान्दार भएर बताएका छैनन् जस्तो लग्यो. उनले यहाँ पनि केहि लुकाएका छन्. नत्र जापान को पुलिस मुर्ख छैनन् कि कसै लाई बिना अपराध अलि अलि परिबन्द को कारण बाट तेत्रो समय जेल मा राख्न लाई. घटना हरु यहाँ उल्लेख भए भन्दा बढी नै गम्भीर प्रकृति को छ भन्ने कुरा मा म चाहिं बिस्वस्त भएँ.
यो पुरै पुस्तक अथवा उनले भोगेको १५ वर्षको कहानी होइन . तर कमेन्ट गर्ने साथीहरुले एक पन्ना पढेर उनकोबारेमा यस्ता कमेन्ट गर्नु उपयुक्त नहोला…. पछि क भयो र किन यसलाई परिबन्ध भनियो बुझ्नलाई सायद पुरै पुस्तक पढ्नुपर्ने हुन्छ .
सहबास गर्नु लाइ केन यस्तरी ठुलो कुरा सम्जनु भएको साएद बिदेस मा बस्नी नेपाली हरु गल्फ बाहेक का देस मा बस्नी ली पक्कै पनि भोगेको नै हुन्छन तर साथी हरु को कमेन्ट हेअरदा त मा त हासेर नै मर्न लागे भो सचा मन ले लक्हनु भएको छ राम्रो छ
मन परे लाइक नपरे …??
तिमि मुला धुपौरेहरु, ठोकेर भन्छु यहाँ कमेन्ट गर्ने मध्ये ८० % ले आफ्नो श्रीमती बाहेक अरु संग गमन गर्या छैन भनेर कसम खाऊ त? पैला आफ्नो जिउ छम अनि अरुको जिउको जुम्रा देखाऊ!!!!!!
सत्य तितो हुञ्छ ………तर सत्य ओकल्न साहस चाहिन्छ
पत्रपत्रिकामा पहिले आएका समाचारमा यस्ता कुरा नभएकाले मैनालीजी नसोचेकै परिबन्दमा परेको जस्तो लाग्थ्यो | तर यो पढिसकेपछि भने सहानुभूति खासै बाँकी रहेन | पहिलो कुरा त परिबन्दमा पर्न सकिने स्थिति आफैले बनाउदै आएका रहेछन | ओवर-स्टे गर्ने, अरुको कोठामा बेश्या लैजाने, सायद अरुलाई पनि त्यो कोठा प्रयोग गर्न दिने आदि आदि | यिनले यस्तै यस्तै काम गरेकाले पुलिसलाई निकै संका हुनु स्वाभाविक नै हो | हत्यारा को थियो भन्ने अहिले सम्म निर्क्योल नभएको स्थितिमा पुलिस त्यति धेरै बायास्ड भएको भन्न पनि सकिने जस्तो छैन | जे होस् मैनाली अरु कतिपय नेपाली युवा जस्तै साना-तिना गैरकानुनी तथा अनैतिक काम गर्न नहिच्किचाउने टाइपका रहेछन भन्ने देखियो |
अब यो किताब किन छाप्न खोजे भन्ने कुरा पनि सान्दर्भिक छ | १५ बर्ष जेल बस्नु परेको स्थितिमा यी कुराहरू उनका परिवारलाई त पहिले नै थाहा भैसकेको थियो होला | अरु दुनियालाई भन्न खोज्दा भने परिवारलाई पनि चासो हुनु पर्ने हो | मान्छेको व्यवहार हेर्दा अरू दुनियालाई केही जानकारी दिने उद्देश्य भन्दा पनि प्रकाशकले राम्रो अफर दिएको हुन सक्छ | तर मुख्य कुरा १५ बर्ष जेलमा बसेर निर्दोष प्रमाणित भएको मान्छेको मनोविज्ञान सजिलै बुझ्न गार्है छ | हामीले सोचेको जस्तो असमंजश्यता अनुभव हुन्न होला यिनलाई |
लोभले लाभ, लाभले विलाप । अर्काको कोठामा दैनिक तरूनी लिएर जान पल्केको रहेछ । तरूनी पनि के कम, तेही कोठालाइ पटक पटक प्रयोग गरि होला । या, यो गोविन्देले भाडा उठाएर खाएको पनि हुन सक्छ, एक पटक ल्याए बापत एक सेन (एक हजार एन) भनेर । वा, ५ पटक बाहिरीलाइ ल्याउन दिए बापत वेलुका गोविन्देलाइ १ पटक फ्रि । तर पाप धुरीबाट कराउंछ । जापानीज भोटेलाइ बेबकुफ बनाउछु भनेर पल्केको, भोटेनीको कारण फस्यो ।
किताब को नाम चै [ कल गर्ल साथी ,जेलको यात्रा ,पैसाको ठेली] राम्रो होला
गोविन्दको पुस्तक नप्द्दसम्म उनले पाएको सहानुभूति अभ सबै खोला मा बगेर गयो । उनले गरेको कामको प्रकृति हेर्दा जापानी पुलिस ले अनुसन्धान गर्न लाई उनलाई जेलमा राखेको समय लाई नजरअन्दाज गर्न खासै मिल्दैन है साथी हो । उनको यो वास्तविक क्रियाकलाप पहिलानै सार्बजनिक भएको भए सायद उनि अझै अथवा जिन्दगि भरि पनि जापानी जेलमै सड्ने थिए किनकि न उनलाई कुनै कानुनी सहओग र सहानुभूति मिल्थ्यो। यो पुस्तक को प्रकाशन पश्चात गोविन्द प्रतिको मेरो आस्था सिधै यु टर्न भयो । के साहश ले उनीले पुस्तक लेख्न थाले मैले त बुझ्न सकिन है साथी । उनले आफ्नो हैसिएत राम्रै गरि बुज्नु पर्ने हो उनि नेपाल जहाँ छुट्टै आफ्नो बिसेष सामाजिक अस्तित्त्व भएको देसका नागरिक हुन् भने एउटा बिकसित मुलुकको नागरिक लाई समेत नपच्ने कुकर्म गर्दा उनलाई के को गर्भ गर्नु पर्ने रहेछ बुझ्न गारहो छ। म पनि पुस्तक किनेर पदने बिचारमा थिए अब त के किँदो हुम. थ्यिक्क गोविन्द खुप पुरुसार्थ कम गरिछस अब रत्नपार्क तिर , बस्पर्कातिरा अगैकाना बाँकि जिन्दगि बिताउनु बाहेक अरु सुभकामना दिन लायक देख्दिन
बिचार श्रीमतीको मनमा के बितेको होला ?स्त्रीलम्पट पोइ देखेर ??
Govinda मैनाली Ko परिबन्द को पाठ ले लामो समय बिदेसिएको आफ्नो मर्म,दुख,स्वार्थहरुको मिश्लेशन Ghar परिवार बाट टाढा र समस्या भोगेपच्छिको वृतान्त देखिन्छ .
मान्छे अलि स्त्री लम्पट नै हुनु हुदो रहेछ गोविदं जी | पटक पटक वास्तबिक सम्भोग गर्नै पर्ने हस्त कला ले चित्त नबुझ्ने | केटि भए पुग्ने विग हो कि वास्तविक कपाल धरी थाहा नपाउने | जापान मा बस्ने नेपाल जस्तै ठान्ने | साहुको अपार्टमेन्टमा को चाबी आफ्नै अपार्टमेन्ट सरि राख्ने |पाप त धुरी बाट करायेछ | तर अलि बढी नै करायेछ | १५ वर्ष सजाय पाउनु भएकोमा मेरो सहनुभुति त छ नै | साथै तपाई कि अर्धांगिनी र छोरि हरु को सहानुभूति तपाई लाइ छ भने तपाई ले जे गर्नु भयो त्यो ठिक नभए …..
म पनि जापानमा बस्छु/यो मैनाली जेल पर्दा एक पटक भेट्न जाने प्रयास पनि गरेको थिएँ/यसको बारेमा टि.भी.मा समाचार आउँदा बिचार लागेको थियो/ यो त खतम मान्छे रहेछ/अझ केकेन गौरबको काम गरेजस्तै किताब निकाल्ने रे/यसको किताबले कस्ले के शिक्षा पाउने होला?? यसका ती बिचरा छोरी,परिवार,, नातेदारले यो किताब पढेर के भन्ने होला यसलाई/अझ संगै बस्ने साथीहरुको नाम उल्लेख गर्ने? थुइक्क त बेइज्यती/ यसले त के गर्यो के गरेन /
अरुको कोठा डुंगाले हानेर फोड्ने, अनि बेश्या संग तेही कोठा मा बारम्बार यौन सम्पर्क गरे भन्ने अनि फेरी कसरि परिबन्ध भयो ? थुक्क मैनाली !! १५ वर्ष त जेल जीवन त बितयेछौ , सजाए त लगभग पुरा भाको जस्तो लायो तर तिम्ले गर्भ गरेको कुरो :- तिम्ले नदेखेको पैसा पायेउ तेसैले गर्भ गरेछौ त्यो पैसा लाई तिम्ले क्षतिपूर्ति भने पनि १५ वर्ष को जेल ले दिने भत्ता पो हो कि जस्तो लायो ? जे होस् तिम्ले गरेको काम लाई म त प्रसंसा भने पटक्कै गर्दैन मलाई तिम्रो मुद्दा अंग्रेजी मा पढ्न मन लायो यदी साच्चै हो भने त्यो जापान सरकार ले पनि सुरक्षित राखेको होला यो नजिर को रुपमा कतै न कतै प्रकाशित पनि भाको होला माई संसार का लेखक ले मुद्दा को बिषय पनि भनिदिए सबैले बास्तविकता बुझ्ने थिए
अरु को घर मा कसरि ढुंगा ले हानेर ढोका खोल्न मिल्छ ? तेइपनि जापान जस्तो देश मा?? दाल मा कुछ कालो छ !!
यो सम्पूर्ण कमेन्ट पढिसकेपछि एउटा सम्बन्धमा छदै मन बहलाउने नाम मा आफूखुसी जे पनि गर्न छुट छैन भन्ने निस्कर्स मा पुगियो
साथी निकैका रहेछन हाम्रा पनि श्रीमती छोराछोरी नेपाल मा छन् , आफु विदेश आएको ५ वर्ष भैसक्क्यो , तेसरी मन बहलाउने हो भने त ….
गोविन्दजीको कमजोरीलाई मात्र भैसी जत्रो अक्षरले पड़ने तर वहाको यस पुस्तक मार्फत सत्य बोल्ने साहसलाइ चाही जुम्रोको अक्षरले पनि नहेर्ने पाठकहरुको प्रतिक्रियाले चाही न्याय नगरेको जस्तो लाग्यो //
गोविन्द जी तपाइलाई त एक्लो पनको तिर्खा मेटौना धेरै पानी पिउनु भएछ तर जसरी तपाइको अनुपस्थितिमा तपाइको श्रीमतीले कस्तो पानी पिएर त्रिसना मेटिन होला यदि उनले पानी तपैकै जस्तो पिए माफी हुने थियो होला? तपाई प्रतिको सहानुभूति त अब केहि बाँकि रहेन तुछा बाबु ,बिस्वस्घती लोग्ने ,चरित्रहीन छोरा, पेसेवर यौन रोगि दाजु , तपाई हत्याको मात्रै कारक प्रमाणित नहुनुभएको त होला अपराधी नै थिएन भन्न त सकिएन तपाइको सजाय जापानी बेस्यको लागि प्रमणित हुन् नसकेको भएपनि परिवार प्रति को अपराध माफी गर्न लायक देखिएन /
जसतै पुरुसर्थी पुरुषले पनी खुलेयाम यौन लाई पुरुसर्थ प्रमाणित गर्न खोज्दा त्यसको पौरुसुत्व गिर्छ
तपाइको मति देखेर त अरु सजाय कम पो भएछ
पेसेवर मान्छेको नियत लाई कानुनले संका गर्नु यथोचित नै थियेच/ होला उनको भाग्य दरो र टेक्ने समउने मजबुत भएकोले उनि चोखिए तर मान्छे चै बिटुलइ हुन् रहेछन / कानुनले हारेको रहेछ उनको मति चाई सफाई पाउने गरिको थियो होलाभनी हाल्ने अबस्था अब चाई रहेनछ / सत्य कुरा कति हद सम्म उजागर गरेर सहानुभूतिको माला लाउने उहाको शोख मान्नु पार्छ/
होला उहाको सरिरिक ,मानसिक कमजोरीले घर,श्रीमती ,छोरि हरु सोचेर थामिन सक्ने रहेनछ/
पुस्तक बमोजिम मनैली जी प्रतिको सहानुभूति अजाही बचाई राख्नु पर्ने लागें/
बेइजती बाबुको यौन पेसा, र बिस्वस्घती लोग्नेको यौन अभिमानले श्रीमती र छोरिहरुको अत्मसम्मं मा पर्ने चोटलाई अग्रिम सहनुभुति
नेपाली को सोचाई किन एती संकुचित ? कल गर्ल संग सेक्स गर्यो भन्दै मा 15 / 16 वर्ष जेल परेको लाई पाप ( सेक्स ) को फल भन्ने ?
गोबिन्द ले गल्ति गरेका हुन् तर उनको 16 वर्ष फर्केर कहिले आउने छैन, उनले भोगेको मानसिक पिडा को कुनै पैसा संग तुलना हुनै सक्दैन !!!
अहिले चुप लगेर सबै को सहानुभूति बटुले हुने ठाउमा उंहाले बास्तबिकता खोल्नु भाको छ तेस्को लाई गोबिन्द जी लाई प्रणाम !!
कृष्ण जी,
हर्केको बुझाइ अनुसार, यहाँ कमेंटर साथीहरुले मैनाली जीलाई एउटा “बफादार-पति” भन्ने पनि विश्वास लिएका रहेछन र तेस्तो विश्वास टुटेपछि नै यस्तो प्रतिक्रियाहरु आउने गर्छ….होइन र ?
अरुको सम्पतिको (फ्ल्याट) अनधिकृत प्रयोगले मैनाली जी समस्यामा परेका रहेछन..! कलगर्ल संगको सम्बन्ध त उनको व्यक्तिगत नै हो!
बास्तबिकता खोलेको हो कि कसको उचालाई मा लागेर ब्यापार गर्न खोजेको हो नि!
के के न पुरुषार्थ गरेर आयको जसरि किताब र आत्मकथा लेखेर बजारमा ल्याउनु पर्ने तेस्तो के न थियो र हो?
१५ बर्षको करोडौ क्षतिपूर्ति पाइहालेको छ अब आफ्नो बिगत खोताल्नुतिर लाग्नुभन्दा खुरुक्क एउटा रुखिशुखी ब्याबसाय गरेर बसे भै हाल्योनि के के न जितेर केके न पुरुषार्थ गरेर आयको जसरि किताब निकालेर आफुलाई नेपालीको हिरो बनाउन तिर किन लाग्नुहो!
कसले उचाल्दियो “हेर तेरो आत्मकथा लेख खुब बिक्रिहुन्छ लाखौ कमाउछस सबले किन्ने छ ” भन्द्या हुदो हो होतनी बेला यहि हो भनेर लाग्या हुदो हो!
अब अर्की एउटि उखर्माउलिजस्तै संबिधान सभामा उठ्छु भन्न बेर छैन जापान सरकारको थुप्रै पैसो छदैछ प्राप्तिमा!
बरु यो भन्दा आफ्नो कथामा आफै हिरो बनेर एउटा फिलिम नै बनाय हुन्छ नि जापानिज येनले दियको करोडौ छदैछ क्यारे!
उसको किताब निकालेकै भरमा सबै तेही नै सत्यहो भनेर मान्नुपर्ने पो के छ र? तेहाभित्र नालेखियाका नलेखाइयका लेख्न नसकिने लेख्न नमिल्ने र लेख्न नपाइने कुरा यो लेखियको भन्दा अरु छदै छैन भनेर मान्ने किन र कसरि, नेपालि भयको ले?
पन्ध्र बर्ष जापानमा ध्यान बसेर अयाकोले?
उसको आफ्नै आत्मब्रितान्तको किताब निकाली ब्यापरगर्ने क्रममा धेरै खाटा उप्किदै गरेको पो देखिन्छ!
देखेको कुरा त कहिले काही सत्य नहुन सक्छ झन् सुनेको कुरा र अरुले रे भनेर लेखेको कुरा पुर्ण सत्य हो भनेर मान्ने कसरि?
‘परिबन्ध को १५ वर्ष ‘ को’ केहि अंश’ मै यत्रो हलचल मच्चाउनु भाको रैछ ,,,,हत्यामा निर्दोष साबित हुनुभए पनि तपाइको पुस्ताको नाम (परिबन्ध को १५ वर्ष ) चाही अलि मिलेन जस्तो लग्यो /
साचिकै परिबन्दमा पर्नु भएको रैछ मैनाली जी | जतिसुकै आदर्शको कुरा गरे पनि घर बाट तेत्रो समय टाढा हुदा धेरै जसो लोग्ने मान्छे (सबै होइन है ) को मन बहकिनु अस्वाभाविक होइन | श्रीमतीले तेस्तो गर्न किन नपाउने भन्ने कुरा पनि सुनियो/पढियो | यो कानुनी कुरा होइन, नैतिक र ब्यबहारिक कुराको मापदण्ड व्यक्ति-व्यक्ति र परिवार-परिवार बीच फरक हुन्छ | अर्को कुरा यो प्रमाणित कुरा हो कि ‘महिला हरु पुरुषको तुलनामा यौन आवेग नियन्त्रण गर्न बढी सक्छन ‘ |
हुनत उनले निर्दोष हुदा हुदै १५ वर्ष जेल बिताएको कुराको लागि केहि होइन, तर एउटा कुरा, हुर्की सकेका छोरा – छोरिको बाउ भएर पनि कस्तो अपरिपक्व र अलिकति गैर-जिम्मेवार जस्तो काम गरेका हुन् | अर्काको घरको साचो लिएपछि त राम्ररी बन्द गर्नु पर्छ नि , तेस्मथी साथीहरुलाई कोठा मिलायिदेये बापत सहुलियतमा बस्ने गरेको ‘चल्ता-पुर्जा ‘ मान्छेलाइ त घर धनीले पनि विश्वास गरेको हुन्छ , तेस्तो कच्चा काम पनि गर्ने हो त | अनि त्यो केटिले अरु ग्राहक पनि त्यहाँ ल्याउने गरेको हुन सक्छ भन्ने कुरा अहिले मात्र होइन केटि संगको अन्तिम सम्पर्कको बेला पनि सोचेको जस्तो देखिन्छ , दिमागमा तेती कुरा आएपनि कोठाको साचो राम्ररी बन्द गर्नु पर्दैन ?
मैनाली जी हत्यारा प्रमारित नभएका व्यक्ति हुन्. उनी कस्तो थिए भन्नेकुरा त माथिको लेखबाट नै थाहा पाउन सकिन्छ.
” यौटै डयाङ्का मुलाहरू , पानी मिसाएको दुधले चोखिन खोज्दै ”
थुतुनु र मुतु… जहाँ पायो त्या चलाउनु हुदैन भन्थे साथी ले त दुवै पो चलाएको रहेछ . मुतु……… त धेरै अगाडी जापान मा चलाएको रहेछ अहिले आएर कलम मार्फत थुतुनु पनि चलायो . परिबन्द मा पर्यो होला साथी भनेको त हैन पो रहेछ त हौ .
लापरबाही भने पक्कै हो तर जहाँ सम्म कमेन्टर हरु सेक्स बारेमा कमेन्ट गरेको देखियो सब हात्ती को देखाउने दात हो !!
उहा मैनली जी ले आफ्नो कथा लाई तोद्मोद गरी बास्त्बीक लाई सछाइ लेखेको भये सबै जनाले दिस्लिके गर्ने थिएन एस्तो सस्क्रिती मा हुर्कियिय्को जहाँ जे कुरा लाई पनि राम्रो तरिकले प्रस्तूत , बधाई चाडै गरी बोल्नु पर्ने लेख्नु पर्ने |उह मैनली जी अहिले आफ्नो परिवार सँग सँग बस्दै आउनु भएको होला तो उहा को आफ्नो ब्य्क्तिगत मामिला हो यहाँ उह ले आफ्नो कथा लाई बाहिर ल्याउनु खोज्नु भएको मात्र हो र उह को कथा बाट हामी र लाखौं मनिष ले केही कुरा सिक्नु ठुलो कुरो हो नकित उहा लाइ तथानाम को नकारत्मक कमेन्ट गरि समय फाल्नु को कुनै तुक मैले देख्दिन / उहा ले झुट को ओ होला खेति गरेर किताब लेखिरहनु भाइको छैन तेसैले उहाले नराम्रो काम गर्नु भएको सत्य कुरा बाहिर ल्याउदा कुनै टाउको हामीलाई दुख्नु पर्ने मैले देख्दिन/
गोबीन्द जी ले १५ बर्स निर्दोष जेल बसे अनुसार ९/१० करोड़ रूपया पाउदै हुनुहन्छ जापन सरकार बाट, अब त जे भने पनी भयो नी ! खास क़ुरा कसैलाई पनी थाहा छैन , जापानी प्रहरी हरु पनी ताजुक छन अझै ।
शारांसमा मैनाली कस्तो ?
रतिक्रीडामा लिप्त रहन रुचाउने, कामात्तुर प्रवृत्तिको,कार्तिके श्वान जस्तो.
भाई जी,
निर्दोष मानिस कसरि १६ बर्स परिबन्द मा परि जेल को हावा खानु पर्दो रहिछ भन्ने सिच्या आम मानिश लाइ दिनु मैल्नाली जी को कथा को मूल कुरो होला / मैनाली जे ले तेहा कुनै बलात्कार करनी गरेका थिएनन्, पैसो तिरेर ति महिला संग दुवै को राजि खुसि मा यौन भएको थियो भन्ने कथा मा देखिन्छ तेसैले यौन सम्भंदी ठुलो कुरो होइन कि उहालाई झुठा मुद्धा लगाई १६ बर्स बस्नु ठुलो कुरो हो /
“निर्दोष मानिस कसरि १६ बर्स परिबन्द मा परि जेल को हावा खानु पर्दो रहिछ भन्ने सिच्या आम मानिश लाइ दिनु मैल्नाली जी को कथा को मूल कुरो होला ” ,,?????
———————————————————————————
……. त्येसो भन्दा “मानिसको आचरण खराब भयो भने कसरी परिबन्दमा पर्न सक्दो रहेछ” भनेर शिक्ष्या लिदा कसो होला दीप ब्रो ?
दीपजी, मैनाली परिबन्दमा परेको हो वा के मा परेको हो भन्ने त कसैलाई पनि थाहा छैन, ऊ आफैले लेखेको भनेको कुरालाई मात्र यहाँ राखेका हैनन् र? चोर ले पनि मैले चोरेको हो भन्दैन, मलाई अरुले चोर्न लगाएर, परिबन्दमा परेर मात्र चोरेको हो भनेर आफुलाई बचाउन अनेक कोसिस गर्छ . तर यो परिबन्दमा परे, नपरेको कुरा मा मेरो कुनै चासो छैन, मलाई यो व्यक्ति त्यहाँ जेल पर्दा पनि कुनै सहानुभूति थिएन किन भने कुनै छानबिन नै नगरी, त्यत्तिकै अलिकति पनि बिगो नगरेको मान्छेलाई त कतैको पनि पुलिस ले समात्दैन होला नि हैन? मैले त “शारांसमा मैनाली कस्तो ?
रतिक्रीडामा लिप्त रहन रुचाउने, कामात्तुर प्रवृत्तिको,कार्तिके श्वान जस्तो.” भनेर उसको नियत मात्र भन्न खोजेको हो, सिम्प्याथी पाउन लेख्या लेखलाई तपाईले मन पराउनु भो भन्दैमा मैले पनि मान्न पर्छ, राम्रो भन्ने पर्छ भन्ने केहि छैन . यौन सम्बन्धको कुरो ठुलो हैन हैन भन्ने तपाइको कुरोलाई मैले त मानौला तर, तेञ्जिङ्ग गाबा ले अर्को कमेन्ट मा भन्नु भएको जस्तो, “श्रीमानले यस्तो सोच्दा चाहिँ सहि ठहराउनेले श्रीमतीले पनि यस्तै सोच्यो भने पनि सहि ठहराउनु हुन्छ ?” को उत्तर के दिनुहुन्छ ?
दीपजी, समर्थन गर्ने र नगर्ने बिषय हेरेर हुन्छ, यहाँ सबैले उसको लेख मन पराएनन भनेर तपैले समर्थन गर्न खोज्नु भंएको मात्र हो भन्ने मैले बुझेको छु, तर हाइलाइटमा आउन भनेर तुक नै नमिल्ने कुरोमा सहि त नथापम न है ?
आफ्नो कुकर्म को प्रयास्चित त पक्कै गर्दै छन् होला मैनाली जी ले नत्र त यथार्थ घटना नधातीकन भन्न गारो नै हुन्छ; तेही पनि हाम्रो जस्तो समाजमा जहाँ खुल्ला यौन का कुरा बर्जित जस्तै छन् / रयो उनको श्रीमती को कुरा Hillary Clinton जस्तो सर्बसक्तिमान महिलाले त Bill Clinton लाई माफी दिइन “Monika Lewinsky काण्डमा” भने राधा त बिचरा एउटा सामान्य गृहणी जुन समाजले अझै पनि पुरुस नै खोज्छ; माफी गरिनन् होला भन्न सकिदैन / दोहोरो चरित्र का थिए होलान उनि त्यो छेन मा सुद्रिने मौका सबैले पाउनै पर्छ /
पहिले का बुढा बुढी ले भन्ने गर्छन नि मूतुरो र थुतुनो जोगौना सकियन भने दुख पईन्छा भनेर तेही भयको हो यहाँ . अनि गोबिन्द जी प्रति सहनु भुति देखाउने साथी हरु लै के थाहा हुनु पर्यो भने यक्लो पना को लागि आफ्नु श्रीमती को विश्वास तोड्ने हो भने श्रीमती को यक्लो पना लाई के गर्ने . अनि तपाई हरु लाई लागेको छ गोबिन्द जी ले सबै कुरा भनेर महान काम गर्नु भयो भनेर ??????????? होइन साथी हो उहा को सोचाई नै गलत छ अही ले पनि उहा ले यो कुरा प्रकाशित गरेर आफ्नु ढुकुटी भर्न मात्र खोज्नु भयको छ . मलाई त अहिले उहा को श्रीमती लाई सम्झियर पो दङ्ग परि रहेको छु त …. अनि आफै लाई धिक्कार लागि रहेको छ पुरुष हुनु मा गोबिन्द जी को हर्कत देखेर .
यसले जस्तै बूढ़ी ले पनि १५ बर्स बुडो बिना भनेर किताब लेख्नु पर्छ। तेसमा सब कुरा खोल्दिये हुंछ
आर्काको चरित्रमाथि औला उठाउने ‘भाते’हामी को नै पो होऔ र?मैनालीले गरेका पाप या धर्मको हिसाबकिताब हामीले गर्नु भन्दा उनका परिवारमाथि छोडीदिउँ…।
जेहोस मेरो एउटा ब्यक्तिगत राय के हो भने-“पैसाको नाश गरेर या बिभिन्न यौनरोगको जोखिममा परेर बेश्या धाउनु भन्दा हस्तमैठुन गर्नु अति बेस!”
फ्लाटको रूम प्रयोग गर्न दिए बापत वेश्याले मलाई चाही सित्तै मा सेवा दिन्थी भन्न छुटाएछन मैनाली जीले नत्र चाबी अफुसंग हुदा हुदै ढोका खुल्लै राख्ने मुर्खता कसैले पनि गर्दैन |हेर बुद्दी आत्मकथा लेख्ने कत्रो शौक |पुस्तक को सानो अंशले नै कस्तो गरि नाङ्गो पर्यो मैनाली जीलाइ |जे सोचेको थियौ ठिक उल्टो होला जस्तो छ | सहानुभूति हैन थुक्कानुभुती (थुक्न मन हुने )बढ्ला जस्तो छ आम मानिसमा तिमि प्रति |
गोबिन्दे ले नखुलेको कुरा किन खुलाएको होला बेवकुफ रहेछ.! हाम्रो समाजले – sex तेस्मापनि २ वटा बच्चाको बाउ, तरुनी आइमाई को लोग्ने ले एउटी बेस्या धेरै पटक गमन गरेको कुरा हिन्दि सिरियल को पारामा बताएको कसरी पाच्य होला त ??
योभन्दा अगाडी हामीले पढेका सुनेका कथा कविता सत्य नेइ भए पनि सबै खल्ला भएनी होइन र
“……………उसलाई ५ हजार येन दिनुपर्ने थियो। उसँग पनि चानचुन रहेनछ। अनि मैंले पर्समा रहेको २ हजार येन दिंदै भनें-’अर्कोपटक बाँकी रकम मिलाउँछु,…………… ”
—————————————————————————
बेश्याबृती पनि उधारोमा गर्ने मान्छेलाई खै के भन्नु र ?
अझ यो किताबमा भएको त् भन्न मिल्ने कुरो मात्र होला, भन्नै नमिल्ने त् उनको मनमा नै होला…………..अस्तु
तेन्जिंग गाबा जी,
यो उहा (मैनाली ) जी को वास्तविक जीवन कथा लेखिरहनु भएको छ / उहा ले आफ्नो सत्य कुरा लाइ बाहिर ल्याउनु खोज्नु भएको छ / उहा लाइ जुन अभियोग हत्या सम्भंदी लगाएर १५ बर्स जेल राखियो जुन अहिले उहा निर्दोष साबित भैसक्नु भएको छ / तपाइले जुन बेश्यब्रिती उधारो को प्रसंग कोट्याउनु भएको छ तो उहा लाइ लगाएको अभियोग होइन तेसैले तो बेश्यब्रिधि सम्भंदी उहा ले गर्ने गरेको प्रसंग अहिले कुनै ठुलो कुरो होइन तेसैले उहा ले आफ्नो कथा लाइ कुनै तोडमोड नगरी तपाई हामी ल्याउनु भयको छ तो लाखौ मनिष को लागि सिच्या पनि हुन् सक्दछ |
कुरा बुझ्दा मैनाली जी ले लुकी छिपी बेस्यबिर्ती गराई पैसा संकलन गर्दा रहेछन जसको कर्तुत १५ वर्ष जेल त परे धन्य अदालत अन्तिममा ठुलो धनराशी सहित मुद्दा त जिते पैसा नेपाली को लागि ठुलो हो japanese को लागि त्यो रकम खासै होइन जे जसरि बुझे पनि घुमिफेरी कुनै न कुनै रुप मा मैनाली गलत बाटोमा लागेकै हुन्
lok nath सिग्देल जी,
तपाइले भने जस्तो सब्द “जसरि बुझे पनि घुमिफेरी कुनै न कुनै रुप मा मैनाली गलत बाटोमा लागेकै हुन् ”
मैले यो उहा को निजि जिबन को कथा हो तेसैले जुन प्रसंग कोट्याउनु भएको छ तो उहा लाइ लगाएको अभियोग होइन तेसैले तो बेश्यब्रिधि सम्भंदी उहा ले गर्ने गरेको प्रसंग अहिले कुनै ठुलो कुरो थिएँ उहालाई जापान मा अभियोग लगाउदा तेसैले उहा ले आफ्नो कथा लाइ कुनै तोडमोड नगरी तपाई हामी सामु ल्याउनु भयको छ तो लाखौ मनिष को लागि सिच्या पनि हुन् सक्दछ | सच्चा मन ले सहि कुरो बाहिर ल्याउदा पनि हामीहरु जहिले पनि सेतो लाइ सेतो भन्न नसकेर कालो चस्मा लगाई यो कालो नै हो सेतो होइन भन्ने प्रबिती को मनास्तिथि बात ग्रस्थ भएको हो कि ?
होइन, तिमिनै मैनाली पर्यौ कि क्या हो ? सबैको कमेन्टमा “डिफेन्ड’ गर्न खोज्दैछौ /
मैनाली जी मूर्ख रहेछन / परस्त्री गमन गरेपनि अल्लि बुद्दि र नियम मिलाएर गरेको भए हुन्नथ्यो नी /
ओहो
मनोरंजन को लागि सेक्स को कुरा गर्नु जायज नै हो , तर आफ्नो श्रीमतीलाई येस्तरी धोका
दिन चै तपाइको मन ले कसरि सक्यो?
लामो समय श्रीमती सग छुटिएको भनेर छुट पाइने भन्न मिल्दैन, हस्त कलाको प्रयोग , अस्लिल साहित्य न पढ्ने , फिल्म न हेर्ने ,ब्यायाम गर्ने आदि धेरै बिधि थिए |
लेखिने र पढिने त सबै कथाहरु हुन मैनाली जी, जो सत्य हो त्यो त तपाइको आत्मालाइ मात्र थाह छ !
यहा लेखिएको कथा “तपाइबाट अरुको फ्ल्याट अनधिकृत रुपमा प्रयोग भएको र तेहि फ्याल्टमा हत्या हुन गएकोले, अन्जानमै तपाइबाट हत्यामा सहयोग हुन पुगेको..” र पहिले हामीले बुझेको कथा, ” तपाइले कामगर्ने होटलको कोठामा यासुको वातानाबेको लाश देखेर होटलमालिकलाई खवर गर्दा पछि पुलिसले तपाईलाई नै पक्रेर लगेको..” भन्ने कथा बिल्कुल फरक लग्यो…!
यहाँ लेखिएको कथा अनुसार पनि अपराध (हत्या) तपाइले गर्नुभएको रहेनछ, जुन कुरामा अधिकाशं नेपालीले बर्षौं देखि बिस्वाश गर्दै आएकै हुन !
…आखिर मा यो एउटा परिबन्द भन्दा पनि आफ्नो कर्तुतको सजाय सम्झनु बेश होला गोबिन्द जी …
नपालीहरु भेडा रहेछन भन्ने थाहा भो कुरै नबुझी कति छिट्टो उत्तेजित भाबुक संबेदनसिल अनि आन्दोलित हुँदा रहेछन माथिको कथा र कमेन्टहरु पढेर थाहा भो बधाई छ भेडा बिर nepali तिमीहरुलाइ ..
गोविन्द मैनाली को परिबन्दको शृङ्खला र हरिबंश आचार्यको चिना हराएको मान्छे दुवै अकै चोटी किनोउला भनेर बसेको तर अब गोविन्द मैनाली को परिबन्दको शृङ्खला लाई चै किन्निन र कहिले पढ़िन्न पनि | गोविन्द मैनाली जी लाई सहानुभूति पनि छैन मेरो त बरु उहाको परिवार प्रति चै धेरै सहानुभूति छ| जापान जस्तो ठाउमा रत्न पार्क र बस पार्क बाट केटि लिए जस्तो गर्नु भयेछ मैनाली जी ले..यो काण्डमा तपाई नफसेको भए पनि अर्को कुनै समस्यामा त्यो केटि संगै अबस्य फस्नु हुन्थियो. जानै परे Legally खुलेको Brothel तिर जानु. सस्तो मा पाए भनेर सडक बाट उठाउने| उठाए पनि होटेल तिर लानु , गर्नु काम खतम. आफ्नै कोठा मा लाउने, खाली कोठा तिर लाने , एस्तो पनि हो ताल !
मलाई त अब धन्न जापान बाट फर्केर आउनु भयेछ जस्तो पो लग्न थाल्यो !
तपाई को किताब को प्रकाशन संगै तपाई को छोरि हरुलाई आफ्नो साथी हरु माज कस्तो सोचाई होला बिचरा |
‘हरि’ र ‘किस्ने’ नि यौन पिपासु नै रहेछन नि वर्ष दिन नि खाली ओछ्यान मा सुत्न नसक्ने पाखण्डी हरु ले ‘श्रीमती’ लाई सम्मान र माया गर्छु भन्नु पाखण्ड पन को परकास्ठा बाहेक केहि पनि हैन….
दुनियामा जतिसुकै उदार मान्छे भय पनि यसरि प्रष्ट रुपमा आफ्नो यौन क्रिडाको बारेमा खुलेर लेख्ने हिम्मत गर्दैनन् आखिर प्रायले घरबाट टाढा लामो समय बस्दा पर स्त्री या पर पुरुषसंग सम्बन्ध विभिन्न तरिकाले सोचेका र राखेका पनि हुन्छन.
यस्तो इन्मदरितापुर्वक लेखेको लेख र परिबन्धको कहानी पढ्दा अरुले पनि तेस्तो दुर्घटनाबाट सजग हुन सक्छन . धन्यवाद लेखक र गोबिन्द जीलाई पनि
रबिन जी
यो कस्तो इमान्दारित हो | अनि कस्तो दुर्घटना |
जतिनै इमान्दारिता को साथ लेखे पनि एस्तो बुक चै पदिन्न |
Rai जी
हामीले जतिसुकै आदर्शको कुरो गरे पनि घर देखि टाढा हुँदा प्राय सबैले यौन सम्बन्ध राख्न चाहेकै हुन्छन र गरि रहेका पनि हुन्छन. यौन होस् या जुनसुकै क्रिया कालाप गर्दा पनि विदेश जाँदा हेल चक्र्याई र होस् पुर्याइएन भने कसरि दुख पाइन्छ भन्ने कुरो उनको अनुभव लेखले सजग गराउँछ.
आफु पनि घर बाट टाडा हुदा येस्तै गर्नुस अनि इमान्दारिता साथ आफु पनि किताब लेख्नुस | तपाइलाई पनि फूलपातीले स्यगत गर्लान नि हैन परिवार र श्रीमती ले | ठुलो काम गरिछेस बाबु , किताब निकाल अब भनेर हैन. | विदेश जादा अरुनै धेरै कुरा हुञ्छ दुख पाईने बिरानो ठाउमा. तपाई लाई दिन्छ होला सजग एस्तो किताब ले हामीलाई दिन्न |
यहाँ कतिपयको कमेन्ट पढ्दा के लाग्यो भने गोबिन्द को कर्म अनुसार १५ बर्षको जेल जायज हो | जापानमा बेश्याब्रिती कानुनि छ कि छैन त्यो त थाह भएन, तर उसले भोगेको सजाय ज्यान मारेको अपराधको हो, जसमा उ निर्दोष थियो ! जहाँ सम्म चारित्रिक कुरा छ, गोबिन्दले जति यसको ग्लानी कसैले गरेको छैन होला | यसरि आफ्नो भूल ले पर्न गएको परिबन्दलाइ खुलेर लेखेकोमा मा लेखकलाइ धन्यबाद दिन चाहन्छु | यो अरुलाई राम्रो पाठ पनि हो |
दुइ हूर्किसकेका र पढेलेखेका छोरी का पिता भएर माथिको प्रसङ्ग, जुन उनले नभनेको भए कसैलाई थाहा हुदैन थियो, त्यसलाई उजागर गर्नु भनेको चानचुने हिम्मत को कुरा हैन है! होला त्यो उनले गरेको गल्ति हो – गल्ति त हो पक्कै, इन्फ़ाइडेलिटि …तैपनि, गल्ति नगर्ने मान्छे को हुन्छ र? हिजो पारसको बिरामी अवस्थामा यै वाक्य ” गल्ति मान्छे बाटै हुन्छ ” / to err is human भनेर लेख्ने हामि पाठकहरु को मन फेरी आज परिवर्तन कसरि भयो? खै के हो हाम्रो सोच, आग्रह, पूर्वाग्रह?
पहिले पत्रपत्रिकामा आउने भन्दा फरक घटना पढेपछी गोविन्द मैनालीजीप्रतिको मेरो बुझाइ १८० डिग्रीले मोडियो । हुन त कसैले शारीरिक आवस्यकताको व्याख्या गर्लान् । होला पनि । तर निष्छल चरित्र पढिरहेका हामीले मैनालीजीको वास्तविकता पढ्दा जापानीहरूमात्र गलत भन्न मलाई चाहीँ गाह्रो भयो । यदि निर्दोष नै भए पनि कुरै नवुझि भाग्ने काम गर्दा नेपाली पुलिसले त कसैलाई नछोड्ला । चारित्रिक हिसाबले पनि असल मानिसको पङ्तिमा राख्न मैनालीजी कै श्रीमतीलाई पनि गाह्रो होला ।
पहिले पहिले पत्रपत्रिका हेर्दा होटलको कोठामा केटी मरेको मैनालीजीले पहिले देखेर होटलमालिकलाई खवर गर्दा पुलिसले वहाँलाई नै पक्रेर लगेको भन्ने पो पढिन्थ्यो । उहाँको लेखले नै वहाँ कमिसनकालागि पनि दलाली गर्नुहुन्थ्यो जस्तो देखिन्छ । सायद सहानुभूति नपाइएला भनेर नै वहाँले लामो समय ढाँट्नु भएछ जस्तो छ । त्यसरी विश्वास गरेर दिएको साँचो बोकेर घरलाई नै अखाडा बनाइदिनु त भएन नि मैनालीजी । कि कोठा मिलाइदिए वापत कमिसन पनि लिने गरेको थियो कि ? त्यो त मर्नेले बताउने कुरा भएन हैन र ? लाटो लड्छ एक बल्ड्याङ मैनालीजी लडे ३ बल्ड्याङ भएजस्तो पो छ त ।
डिल्ली जी
तपाई एकदम विकृत र संकुचित सोचको हुनु होंदो रहेछ. यथार्थलाई लुकाई ढोंगी बन्न खोज्ने, कतै तपाई घरमा पनि यस्तै संकुचित र संकालु भावले किचकिच गर्ने खालको त हुनुहुन्न?
समयमै चेतना भया!!!
यस्ता मान्छे को समाचार पडेर पहिला नै बेकारमा समय को बर्बाद गरिएछ
यो मान्छे को श्रीमती ले लेखेको चिठी पडदा मुटु भक्कानिन्थियो …. श्रीमान भने ग्रुप सेक्स मा ब्यस्त …. i will never waste my time for read any article of Mainali .
यो मुलाको साग कति सारो sexy रहेछ | पेसेवर यौन कर्मीहरुसंग लागेर जेल जीवन त बितायो-बितायो धन्न HIV चाही लागेन छ, मुलाको सागलाई | अब यसको श्रीमती-छोरा छोरी अनि परिवारले चाही के भन्ने होला यो लेख हेरेर?? त्यो आफ्नै ठाउमा छ |
तर यो मुलाको साग एक निर्दोष, शोझो नेपाली भएर पनि दुखको कुरा परिबन्दमा भने फसेकै रहेछ, यो लेख अनुसार |
गोविन्द मैनाली खुब बेबखुफ रहेछन आफै, अनि तेस्तो मान्छे नफसे को फस्दछ त?. हेर्न गएको कोठा को चावी आफै बोक्ने, बिश्वास तोडेर कल गर्ल लाइ त्यो कोठा मा ल्याउने जुन आफ्नो होइन, चावी नलगाइदिने, अझ कल गर्ल लाइ नै ढोका थुनेर जा है भन्ने. एस्त होल्यांगे नफसे को फस्ने? बेकसुर मा १५ बर्ष जेल बसेको भने मलाइ दुखः लाग्यो, तर हेर्नुस त के प्रहरी को पनि हाम्रा बिष्णु महादेव भगवान ले जस्तो ध्यान दृस्टी ले हेर्ने शक्ति हुन्छ र? उसले आरोप लगाउने, अपराध अनुसन्धान गर्ने भनेको घटनास्थल को प्रकृति र शंकालु ब्याक्ति को आनीबानी को आधार मा हो. त्यो कोठा मा जहाँ हत्या भएको छ कल गर्ल को, त्यहाँ गोविन्द ले धेरै पटक कल गर्ल लाइ ल्याएका रहेछन अनि त्यो हत्या को औलो उनि तर्फ नसोझिए को तर्फ सोझिन्छ त?
हरे हाम्रो सोच! के नैतिकतामा चुक्दैमा मान्छेले १५ वर्ष सजाय पाउनु जायज हुन्छ र?? फेरि कत्तिन आफु चै नैतिकवान भए जस्तो…
आकास जी सबै देश को आफ्नै कानून हुन्छ / आफुले भाडा मा नलिए पछि कोठा खुल्ला छोडेर हिड्ने / चाबी लिए पछि कोठा पनि चाबी लिने कै जिम्मा मा हुन्छ होइन र ? अनि पटक पटक तेही कोठा मा तेही केटिसंग रंगरालिया मनाएको कुरा त् आइ सक्यो …
अनि रिहा भएर नेपाल नआउन्जेल सम्मको कहानी र अहिले कति फड्को मारी सक्यो कहानी ले …..पहिला यस्तो लाग्थियो कि त्यो मर्ने केटि को अनुहार पनि देखेका थिएनन् होला बिचार मैनाली ले भनेर … तर अनुहार त होइन सबै कुरा धेरै पल्ट हेरी सकेका रहेछन
comments पढ्दा त सब जना दुधले धोएर राखेका जस्तो पो सुनिन्चन त??
होइन हाकाहाकी sex गरे भनेर पुस्तकको प्रचार गर्न लागेकोत होइन? धिक्कार छ
निर्दोष हुदा हुँदै पनि १५ बर्ष जेलमा बिताउनु चानचुने कुरा भने पक्कै होइन । गोबिन्दज्यू प्रति मेरो अन्तरहृदयबाट नै सहानुभूति छ ।
रह्यो कुरा जापानी ब्यावशायीक वेश्या संगको हसवास । गोबिन्दज्यू तपाई साँच्चिकै साहसिक र सच्चा मान्छे हुनुहुदो रहेछ । वास्तबिकता लाई छर्लङ्ग नै ऐनामा झै कागजमा उतारी दिनु भयो । हो, कतिपय हाम्रा समाजका ढोगीहरुको लागि तपाई वास्तबिक कुरा नपच्न सक्छ, तथापी बास्तबिकता भनेको बास्तबिकता नै हो । कुनै समयमा माओवादी भनैदाहरुले एक भन्दा बढी बिहे गरे, केटीसाथी बनाए, त्यस्ताहरुलाई यौन लम्पटको संज्ञा दिएर भाटे कारवाही गर्थे, अन्ततोगत्वा महानेता प्रचण्डका सुपुत्रले आफ्ना सहकर्मीहरुसंग नै बिहे गर्दै हिडदा चै त्यो परिस्थितिको उपज हो भनी सफाई दिइयो । तपाईले मैले सो ब्यावसायीक बेश्या संग सहवास नगरेको जिकिर गरेको भए चै हाम्रा समाजका अग्रजहरुले केही सहानुभूती जगाउथे होलान की ?
जे जस्तो भए पनि तपाईको निश्चलपन लाई सलाम ।
भोको चरा आसिषले बाँच्दैन । तपाई जापानमा र तपाईको श्रीमति नेपालमा । तपाई जापानमा वसेर तपाईको श्रीमतिलाई सम्झिएर तपाईको यौन आबश्यकता त पुरा हुदैन नी, त्यसैले तपाईले जे गर्नुभयो सही नै गर्नु भएको हो । यसमा दुईमत छैन, तपाईको दुर्भाग्यको कुरा त्यै वेश्याको हत्या हुनु ।
जे भए पनि जस्तो भए पनि तपाईको पुस्तकको एक अंश पढ्न पाउदा धेरै खुसी लागेको छ । आशा छ, देवेन्द्र भट्टराईले तपाईको लेखनलाई अरु चुस्त दुरुस्त बनाउनु भएको होला ।
मेरो भागमा पनि पक्कै एक प्रति पर्ने छ भन्ने मलाई लागेको छ ।
अन्त्यमा तपाईको जीवनको वास्तबिक घट्नालाई हामी संग बाड्नु भएकोमा धेरै धेरै धन्यवाद । यो तपाई वास्तबिक घटना कसैको लागि पाठ हुनेछ भन्ने कामना गर्दछु । अस्तुः
“……..तपाई जापानमा र तपाईको श्रीमति नेपालमा । तपाई जापानमा वसेर तपाईको श्रीमतिलाई सम्झिएर तपाईको यौन आबश्यकता त पुरा हुदैन नी, त्यसैले तपाईले जे गर्नुभयो सही नै गर्नु भएको हो…….” ……………………???????
***************************************************************
श्रीमानले यस्तो सोच्दा चाहिँ सहि ठहराउनेले श्रीमतीले पनि यस्तै सोच्यो भने पनि सहि ठहराउनु हुन्छ ? यदि त्येसो हो भने त मान्नै पर्छ बा !!!!!
श्रीमानले यस्तो सोच्दा चाहिँ सहि ठहराउनेले श्रीमतीले पनि यस्तै सोच्यो भने पनि सहि ठहराउनु हुन्छ ?
क्या दिनु भो भित्तामै पुग्ने गरी
भित्ता मा हैन ठाउं को ठाउं मै दिनु भो नि ………
सोच्यो मात्रै भने त ठिक ठहर्याउला के, तर कुरो त गर्यो भनि के गर्ला भन्ने पो त! हाहा कुरो ठिक हो गाबा जी!
जोसमा होस् गुम्दा यसरि परिबन्दमा परिँदो रहेछ भन्ने कुरा मैनाली जी परिबन्द बाट प्रस्ट भयो!
मलाई पहिले गोबिन्दजी को बारेमा समाचार सुन्दा जति निर्दोष लागेको थियो आज यो लेख पढे पछि पनि उत्तिकै निर्दोष लागेको छ !
पन्ध्र सोह्र वर्ष जेलमा बिताउनु सानो कुरा होइन !
गोबिन्दजी मान्छे थोरै बदमाश त हो तर यो कुरा सुने पछि पनि मेरो सहानुभूति मा कमि आएको छैन !!!
जस्तो कर्म त्यस्तै फल, यसैलाई भन्छ, श्रीमती र छोरीहरुको पाप लागेको…
पहिले पत्रपत्रिकामा आउने भन्दा फरक घटना पढेपछी गोविन्द मैनालीजीप्रतिको मेरो पनि बुझाइ १८० डिग्रीले मोडियो ! अब रहयो गोविन्द मैनालीजी १५ वर्ष जेल को ! उहा लाई अझ ५० वर्ष राख्न मिल्ने बेबस्था थिएन japana मा. जगदीश घिमिरे ले अन्तर्मन को कथा हिट भए को देखेर लाज नै नमानी पोर्न अन्तर्मन लेख्ने ! www .paji -govinda.com
गोबिन्दे को बेक्तिगत मामला बुज्दा यो वाहियात मान्छे रहेछ |बेर्थई येस्ता लाई सहानुभूति
दियछ |एलाई अब कुलंगार नै भन्नु बेश होला |
तिम्’ले त पत्रकार(पत्रुकार) जी को याद पो दिलाई दियौ हो गोबिन्द जी! छि! तिम्रो श्रीमती जापान गएर ‘जिगलो’ संग को येस्तै रासलीला को बयान गर्दा तिमीलाई कस्तो हुन्थ्यो होला? त्यो ‘केटि’ को हत्या त तिम्ले गरेनौ होला तर श्रीमती को बिस्वाश को त ‘क्रुर हलाल’ पो गरेका रहेछौ…हाम्रो(कम्ति मा मेरो)सहानुभूति फिर्ता देउ…
माफ गर्नु होला गोबिन्द जी यो तपाइको नितान्त ब्यक्तिगत कुरा हो!!!! मलाई पहिला पत्रिका मा तपाइको बारेमा पढेर धेरै दुख लाग्थ्यो एउटा Nepali को नाताले, सोच्धे तपैले निर्दोष भएर पनि धेरै यातना पाउन भयो भनेर!!!
तर मलाई आज कुनै दुख लागेन तपाइको लेख पढेर. तपैले पक्केइ पनि तेस केटीलाई मर्नु भएन तर तपैले आफ्नो श्रिमति को र बिबाह जस्तो पबित्र सम्बन्ध को हत्या गरेको चाही कुनै पनि कानुन र धर्म ले पनि नकार्न सक्दैन. धिक्कार छ तपाई र तपाईको जस्तो मानसिकता भएको पुरुष जातिलाई!!! भगवान ले येही जन्ममा देखिछां भनेको येही होला. त्यो जापानी संग जानेबेलामा एकपटक आफ्नो श्रीमती र वालक छोरीहरुको को मुख एकपटक मात्र सम्झेको भए आज तपाई साएद अयुटा राम्रो मान्छे हु भनेर गर्व गर्न सक्नुहुन्थ्यो!!!
अरुको सम्पतिको (फ्ल्याटको) दुरुपयोग र आफ्नी श्रीमती-प्रतिको धोखाको “पापनै” गोबिन्दजीलाइ परिबन्दमा पार्ने कारण बनेको रहेछ…!
युद्दमा एउटा सैनिक मृत्युको जती संभाबना हुन्छ, त्यो भन्दा कयौं गुणा धेरै सम्भाबना एउटा चरित्र-भ्रस्ट मानब परिबन्दमा पर्ने हुन्छ….चेतना भया !
चित्त बुझ्यो. हत्या भन्दा पनि जघन्य अपराध भनेको चरित्र को हत्या, तिम्री श्रीमती को निर्दोश्पन, विश्वास को हत्या,….कसरि यति निच कर्म गरेर आज आफ्नो श्रीमती को अगाडी शिर उठाउन सेको छौ गोबिन्द ?
खै मैनाली जी को ताल देख्दा कठै भनि हाल्ने मन भने भएन अहिले आएर …..
साथी त लस्ती खतरा रैछन नि त ‘सहबास’ गर्न लाई त !